உன்னுள் மோட்சம் கொள்கிறேன்

அன்புள்ள  நாஸ்தென்கா,
இந்த அற்புதமான உலகின் மனிதர்களெல்லாம்,இறைவனின் மிகச் சிறந்த படைப்பான இயற்கையின் எல்லைகளை மீறி இயங்குவது எதனால்?சக மனிதனை நேசிக்க மறந்து,மரணத்தை மீறி இயங்குவது எதனால்?ஆழ் மனதின் நினைவுகளில் இருந்து எழும் கேள்விகளுக்கு விடை காண முயன்று நான் தோற்று விழுவது எதனால்?வாழ்க்கையின் பின்னல்கள் அனைத்தும் ஒரு சிலந்தியின் வலையைப் போலவே இருக்கிறது.சிலந்தி வலையின் ஏதோ ஒரு மூலையில் வந்து விழும் தூசியின் அதிர்வுகள் சிலந்தியின் இருப்பினை ஆக்ரோஷமாக அசைப்பது போலவும்,ஒரு நெடிய அமைதியான சூழலின் உறக்கத்தில் ஒரு கோயில் மணியின் சப்தம் இதயத்தில் வலி ஏற்படுத்தி முதுகுத் தண்டின் வழியே பாய்ந்து சென்று மூளையில் சுரீரென குத்துவது போலவும்,என் இருப்பிலும் இதயத்திலும் சலனம் ஏற்பட்டுக் கொண்டேயிருந்த ஒரு மாலை நேரத்தில் நீ வந்தாய்.அந்தி மயங்கும் நேரத்தில்,சூரிய உதயத்தை விடவும்,நிலவின் மயக்கத்தை விடவும்,அதிகம் ரம்மியத்தைக் காண்பவன் நான்.பறவைகளும்,மக்களும்,விலங்குகளும் தங்கள் கூட்டை நோக்கி ஓடும் நேரமது.வெயிலின் வெப்பம் குறைந்து,குளிர்ந்த காற்று வீசி,மேய்ச்சலுக்குப் போன ஆடுகளும்,மாடுகளும்,கோழிகளும் மந்தைகளாக பட்டிகளை நோக்கி ஓடும் நேரமது.சலசலத்து கூழாங் கற்கள் மேல் தன் சப்தத்தை எழுப்பியபடி,கரையோர நாணல்களை வளைத்து,காற்றை ஈரமாக்கி ஓடும் நதிகளின் நீரில்,மங்கிய தன் ஒளிக் கற்றைகளை வீசி நீரினை இளஞ் சூடாக்கி பூமிக்குள் தன்னைப் புதைத்துக் கொண்டிருக்கும் சூரியனின் சிவந்த மஞ்சள் வண்ணத்தினால் மேகங்கள் அனைத்தும் கூட்டம் கூட்டமாக சிவந்து கிடக்கும் நேரமது.ஆர்ப்பாட்டங்கள் அடங்கி ஒரு பேரின்ப மயக்கமான அமைதி எல்லாத் திசைகளிலும் வியாபித்து கிடக்கும் இந்த நேரத்தில் நீ வந்தாய்.

நாஸ்தென்கா...தனிமையின் அமைதியில் இன்பம் இருக்கும் அதே அளவில்,மிக குரூரமான,ஆன்மாவைக் குலைக்கும் சக்தியும் இருக்கிறது.இந்த தனிமையின் துயரத்தில் நான் கரைந்து கொண்டிருந்த நேரத்தில் தான் நீ வந்தாய் .பசியில் கத்தி,அம்மாவின் முலைக் காம்புகளை தேடி வாயில் வைத்து,அவள் இடுப்பில் அமைதியாக நிறைவுடன் தஞ்சமென அமரும் ஒரு சிறு குழந்தையைப் போலவே என் மனம் உன்னை நோக்கி ஓடியது.பாரதியின் சாக்தமென சக்தியின் வழிபாட்டை உன்னிடம் கண்டேன்.பராசக்தியாக,மகா காளியாக,என் மோட்சத்தின் வழியாக உன்னைக் கண்டு உருகி நின்றேன்.கல்லறைகளின் குழிகளில் உடைந்து கிடக்கும் மண்டை ஓடுகளில்,மெல்ல ஊர்ந்து செல்லும் கொடிய நாகத்தை மட்டுமே பார்த்து கொண்டிருந்த மனம் அன்று தான் அந்த கல்லறைகளின் ஓரங்களில் பூத்துக் கிடந்த மலர்களையும் பார்க்கப் பழகிக் கொண்டது.உன்னை காதலிக்க ஆரம்பித்த நொடிகளில்,அந்த மாலையின் மயக்கத்தை விடவும்,மனம் மயங்க ஆரம்பித்த நேரமது.வாழ்வின் வினாடிகள் அனைத்தும் புதியதாக உருவம் பெற்று நின்ற நேரமது.இந்த பிரபஞ்சத்தின் எல்லை இல்லாத அழகையும்,படைப்பின் பேரியக்கத்தையும் உனக்குள் நான் கண்ட நேரமது.காலையின் இளவெயிலில் மெல்லிய காற்றில் குளிருக்கு இதமாக கைகளை நெஞ்சுக்கு குறுக்காக கட்டிக் கொண்டே ஒரு கோப்பைத் தேநீரைத் தேடி காற்றில் பறக்கும் பறவையைப் போல நடந்து திரிகிறேன்.எல்லையற்ற அந்த வானத்தின் எல்லைகளை அளந்து விடுவது போல ஒரு வானம்பாடி பறவை,தனக்கும் அந்த வானத்துக்கும் உள்ள காதலை பாடிக் கொண்டே செல்கிறது.காற்றில் கரைந்து விடும் ஒரு பறவையின் மெல்லிய உடலைப் போல,என் மனமும் பாரம் நீங்கி இயற்கையின் பேரழகில் கரைந்து விடுகிறது.உலகின் அழகியல் காட்சிகள் அனைத்தும் உன் கண்களின் வழியே வெளிப்படுகிறது.ஈரம் தங்கி விட்ட ஒரு நிலத்தில்,கால்களில் செருப்பை அணியாமல்,ஒரு ஓங்கிய பனை மரத்தின் நுங்கை கைகளால் நக்கி நக்கி விழுங்கும் ஒரு சிறுவனைப் போல ஒவ்வொரு வினாடியும் உன் நினைவுகளை நினைத்து நினைத்து மகிழ்ந்து கிடக்கிறேன்.

நாஸ்தென்கா...மரங்களில் எனக்குப் பிடித்த எலுமிச்சை மரங்களின் வாசமும்,பூக்களும் நிறைந்து கிடந்த ஒரு எலுமிச்சை தோட்டத்தில் அமர்ந்து வெறித்துக் கிடந்த வானத்தைப் பார்த்தபடியே படுத்துக் கிடந்தேன்.உடைகளை எல்லாம் களைந்து விட்டு உன்னைப் புணர்ந்து,உன் உடலின் சதைகளையும்,வாசத்தையும்,நாற்றத்தையும்,வனப்பையும் அள்ளி அள்ளிப் பருகிக் கிடந்த வினாடிகள் அனைத்தும் இருண்டு கிடந்த வானத்தில் மின்னிய நட்சத்திர சிதறல்களில் காட்சிகளாக நிறைந்து கொண்டிருந்தன.நிலவின் ஒளியில் குளித்து,அமைதியாக உறங்கிக் கொண்டிருந்த மொத்த உலகமும்,என் உடலை தன் அமைதியால் எரித்துக் கொண்டிருந்தன.எங்கிருந்தோ திரண்டு வந்த மேக கூட்டமொன்று என் மேல் பொழிந்து என் வெப்பத்தை அணைத்து  விட்டுப்  போனது.இப்படியே ஒவ்வொரு இரவுகளும் அமைதியிலும்,வெப்பத்திலும்,தனிமையிலும் என்னை சிதைத்துக் கொண்டிருந்தன.சிதறி ஓடும் எண்ணங்களை,ஒழுங்குபடுத்தி தன் கைகளில் வழியே எழுத்துக்களால் பதிவு செய்வது ஒரு எழுத்தாளனுக்கு எவ்வித வலியைக் கொடுக்குமோ,அதனை ஒவ்வொரு வினாடியும் அனுபவித்துக் கொண்டிருந்தேன்.

அந்த நேரத்தில் தான் அவனைக் கண்டேன்.நடு நிசியில் பிச்சைக்காரனைப் போல் சுற்றி கொண்டிருக்கும் அவனை யாரென்று கேட்டேன்.ஈசன் என்று கூறினான்.நம்ப மறுத்த போது,தன் சடா முடியையும்,கழுத்தில் புரண்டு நெளிந்து கொண்டிருந்த பாம்பையும் எனக்கு காட்டினான்.மயானத்தில் தவம் செய்ய சென்று கொண்டிருந்த அவனுடன் நானும் சென்றேன்.இரவுகளில் மயானத்திற்கு செல்லும் ஆசை ஒன்று என் மனதுக்குள் சிறு வயது முதலே இருந்து கொண்டிருந்த ஒன்று.மோட்சத்தின் வழி எது என்று நான் கேட்ட போது,எரிந்து சாம்பலாகி அவன் உடல் மேல் உறையும் போது நான் மோட்சம் அடைவேன்  என்றான்.எரியும் சடலத்தின் முன் நின்று அவன் ஆடிய ஆட்டத்தைக் கண்ட போது எனக்கு ஏற்பட்ட திக் பிரமையின் காரணமாக வார்த்தைகள் உறைந்து போய் விட்டன.உறைந்து விட்டிருந்த வார்த்தைகளை உருக்க முயற்சித்தபோது என்னை எட்டி உதைத்து கீழே என் நெஞ்சின் மேல் ஏறி நின்று பிரபஞ்ச தோற்றத்தின் ஆக்ரோஷமான நடனத்தை ஆடி முடிக்கிறான்.எலும்புகள் அனைத்தும் நொறுங்கி,உடல் அழிந்து,பாரம் இழந்து நீராக உருகிக் கிடந்த என்னை தன் கைகளால் அள்ளி திசைகளெங்கும் வீசி எறிகிறான்.காற்று என்னை தனக்குள் வாங்கிக் கொள்கிறது.உடலுக்குத்தான் எல்லைகள் உண்டு.உடலற்ற நிலையில் எல்லைகள் தாண்டி உணர்ந்தேன்.காற்று என்னைத் தங்கிச் சென்று என் நாச்தேன்கா விடம் சேர்த்தது.அவள் உடலுக்குள் நான் உறைந்து போனேன்.காற்றாக,நீராக,நெருப்பாக,உணர்வுகளாக,நினைவுகளாக அவள் உடலுக்குள் உறைந்து போனேன்.சிவன் அளிக்கும் மோட்சத்தை விட,இதுவே சிறந்த மோட்சம் என்று உணர்ந்து கொண்டேன்.....

மரணம்

எல்லையில்லாமல் விரிந்து செல்லும்
இருளின் கைகளுக்குள்
பிடிபடாமல்
மிதந்து கொண்டே இருக்கிறேன்

ஒளி ஒளியாய்
நட்சத்திரங்கள் சிதறிக் கிடக்கின்றன

கடற்கரை மணலில்
சிப்பியைத் தேடும்
சிறுவனைப் போல்
இருளின் எல்லா திசைகளிலும்
நட்சத்திரங்களைப் பொறுக்குகிறேன்

நட்சத்திரங்களை
என் கைகளில் மூடியவுடன்
ஒளியை இழந்து விடுகின்றன

மறுபடியும்
அவற்றை இருளில் வீசி எரிகிறேன்
நட்சத்திரங்கள் ஒளிர்கின்றன

இந்த
பிரபஞ்ச விளையாட்டில்
தொலைத்து விடுகிறேன்
என் அறிவை

இதை
விளையாடிக் கொண்டே இருக்கிறேன்
இருளில் நான் தொலையும் வரை

பிறகு புரிகிறது
நட்சத்திரங்கள் எனக்கு என்பதும்
இருளுக்கு நான் என்பதும்

அமைதியின் மொழிகள்

சென்னை நகரின் சாலைகளெங்கும் எப்போதுமே மக்கள் பயணித்துக் கொண்டே இருக்கிறார்கள்.இந்த உச்சி வெயில் பொழுதிலும் வாகனங்களும் மனிதர்களும் சப்தம் எழுப்பிக் கொண்டே இருக்கிறார்கள்.இந்த திரளான மக்கள் பயணத்தில் வெயிலும் தன்னை இணைத்துக்கொண்டே இயங்குகிறது.வண்டியை என்னால் ஓட்ட முடியவில்லை.அக்குள்,பின் கழுத்து என உடம்பில் துணியால் மறைக்கப்பட்ட பாகங்கள் அனைத்தும் வியர்வை வடிந்து நாறுகிறது.AC போட்டுக் கொண்டு செல்லும் கார்களில் அமர்ந்திருக்கும் மனிதர்களைப் பார்க்கும் போது எரிச்சல் இன்னும் அதிகமாகிறது.ஆனாலும் நடந்து செல்லும் மனிதர்கள் என்னைப் பார்த்து எரிச்சல் அடைவார்கள் என்பதை மனம் ஏற்க மறுக்கிறது.மனித மனம் எப்போதுமே எல்லோர் மீதும் எரிச்சலையும் பொறாமையையும் கொண்டே இயங்குகிறது.அது தன்னளவில் நிறைவை அடைவது என்பது சாத்தியமில்லாத ஒன்றாகவே கருத வேண்டியுள்ளது.சுயநலம பொதுநலம் என்பதற்கான விளக்கங்களும் கோட்பாடுகளும் எவராலுமே விவரிக்க முடியாது.

மேலும் இந்த மக்கள் பயணங்களின் ஒழுங்கின்மை வெயில் தாண்டிய எரிச்சலை வரவழைக்கிறது.சிக்னலில் நின்று கொண்டிருக்கிறேன்.இரு கால்களையும் இழந்த ஒருவன் தன் வாழ்க்கையின் அடிப்படை தேவைகளுக்காக யாசகம் கேட்டபடி கைகளை வைத்து புட்டங்களால் நடந்து வருகிறான்.இந்த தார் ரோட்டின் கொதிப்பு அவன் புட்டங்களை எரிக்கததை கண்டு வியந்து நிற்கிறேன்.ஆனால் என்னை சுற்றி நிற்கும் எவரும் அவனைப் பார்கவில்லை.அவர்களின் கண்கள் சிக்னலின் மீதும்,கைகள் வண்டியை முறுக்கிக் கொண்டும்,கால்கள் பூமியில் படாமலும் நிற்கிறார்கள்.சக மனிதனின் இருப்பின் வலியை சற்றும் நின்று கவனிக்காமல் இவ்வளவு அவசரமாக இவர்கள் எங்கு செல்கிறார்கள் என்று புரியவில்லை.அதுவும் ஒருவரை ஒருவர் முண்டி அடித்துக் கொண்டு,சிக்னல் விழுவதற்கு இன்னும் நேரம் இருந்தாலும் ஹாரனை அழுத்திக்கொண்டு ஒழுங்கின்மையோடு அவர்கள் செல்வது மிகப்பெரிய எரிச்சலை தருகிறது.

மிக சாதரணமாக என் கண்களைத் திருப்பி அந்த பிச்சைக்காரனைப் பார்க்கிறேன்.அவன் உடைகளைத் துவைத்தோ அவன் குளித்தோ வருடங்கள் ஆகியிருக்கும்.அவனைப் பார்க்கும்போது அவன் உண்டு உறங்கி கழிக்கும் இடம் எதுவாக இருக்கும் என தோன்றுகிறது.அவனுடைய வாழ்வின் அர்த்தம் என்னவாக இருக்கும் எனப் பிடிபட மறுக்கிறது.ஆனாலும் மனிதர்கள் வாழவே விரும்புகிறார்கள்.வாழ்க்கையைப் பற்றி புலம்பிக் கொண்டே வாழ விரும்புகிறார்கள்.மரணம் என்பது அச்சம் தருவதாகவே இருக்கிறது.தனக்கு அடுத்த வேளை உணவு கிடக்குமா என்பதில் கூட உறுதி இல்லாத இவனும் யாசகம் கேட்டு வாழ்கிறான்.உண்மையில் இங்கு எந்த மனிதனுக்கும் தன வாழ்வின் மேல்,இருப்பின் மேல் உறுதி இல்லையெனினும் வாழ்வில் எவ்வளவு வருத்தங்கள் இருப்பினும் அது துன்பத்தின் உச்சமாக இருப்பினும் மனிதன் வாழவே விரும்புகிறான்.என்னைப் போலவே.
எனது எண்ணங்களைத் துண்டித்த ஹாரன் சப்தங்கள் கேட்ட போது தான் சிக்னல் விழுந்து விட்டதை உணர்ந்து வண்டியை நகர்த்த முற்பட்டேன்.அந்த பிச்சைக்காரனும் வேகமாக நகர முற்பட்டான்.அந்த வினாடியில் அவன் கண்களைப் பார்த்தேன்.மனித மனம் கண்களில் தான் வெளிப்படுகிறது.உயிரையும் பசியையும் கண்களில் பிடித்து வைத்திருந்த அவன் கண்கள் என் ஆன்மாவை அடித்து காயமாக்கியது.  இந்த ஆன்மாவைக் காயப்படுத்தும் கண்களைக் கொண்டவள் என் காதலி மட்டுமே என இதுவரை எண்ணியிருந்தேன். நான் தன்னிச்சையாக நகர முற்பட்டபோது ஹாரன் அலறலும் அதனைத் தொடர்ந்து ஒரு மாநகரப் பேருந்தின் வேகமான இடியையும் தாங்கிக் கொண்டு கொதிக்கும் தார் ரோட்டில் விழுந்தேன்.வினாடிகளுக்கும் குறைவான நேரத்தில் அவ்வண்டியின் சக்கரம் என் தலை மேல் ஏறியது.

எந்த வலியையும் நான் உணரவில்லை.தார் ரோடின் கொதிப்பும்,வெயிலின் சூடும் எரிச்சலின் உச்சக்கட்ட குரூரத்தை உணர்த்தின.காட்சிகளின் மயக்கமும் சப்தங்களின் மயக்கமும் வெளியங்கும் நிறைந்தன. ஒளியில் மூழ்கிக் கொண்டிருந்தேன்.உடலில் காற்று வேக வேகமாக வெளியில் சென்று கொண்டிருந்தது.ஆனால் உடலில் எங்கும் வலி இல்லை.நினைவுகள் சுழன்று சுழன்று என்னை தனக்குள் இழுத்துக் கொண்டிருந்தன.அம்மா,அப்பா,நண்பர்கள்,பள்ளி,கல்லூரி என எண்ணங்கள் திசை மாறி,காட்சிகள் எவ்வித ஒழுங்கும் இல்லாமல் ஓடிக் கொண்டிருந்தன.உலகம் எவ்வளவு இனிமையாக இருக்கிறது.காற்று,தண்ணீர்,பறவைகள்,பூக்கள்,மழை,வயல் வெளிகள்,மலைகள்,நெருப்பு,அதிகாலை,புளி சாதம்,மார்கழி குளிரும் பஜனையும்,கால்கள் நனைக்கும் தண்ணீர் ...இப்படி ஓடி கொண்டிருந்த நினைவுகள் ஒரு புள்ளியில் நின்ற போது அங்கு வெறுமையும்,பின்பு  அந்த வெறுமையை அவளுடைய முகமும் nirappiyadhu.

அவள்....அவளுக்கு கடிதம் ஒன்றை எழுதி விட நினைக்கிறேன்.எழுத்துக்களால் எதுவும் இப்போது என்னால் எழுத முடியாது.என் கைகள் என்னிடம் இருக்கிறது என்று எனக்குத் தோன்றவில்லை.எண்ணங்களால் எழுதும் எழுத்துக்களுக்கு வடிவம் இல்லை..இந்த கடிதத்திற்கு மொழி கிடையாது.வடிவம் கிடையாது.இவை என்னுடைய நினைவுகள்.காற்றின் பரந்த வெளியில் என்னோடு கரைந்து கலந்து விடும் நினைவுகள்.இதனைப் படிப்பவர்கள் எந்த மொழியில் வேண்டுமானாலும் இதனைப் புரிந்து கொள்ளட்டும்.

அன்புள்ள காதலிக்கு,
தனிமையின் இருளிலும் அதன் அமைதியிலும் ஆனந்தத்தை அனுபவித்துக் கொண்டிருந்த பொழுதுகளில்,இரைச்சலாக வந்து சேர்ந்தாய்.அமைதியில் ஆனந்தமும் இரைச்சலில் பேரானந்தமும் இருக்கும் அதிசயத்தை எனக்கு உணர்த்தினாய்.என்னுள் எப்படி இவ்வளவு  நீ நுழைந்தாய் என்பதற்கு நிறைய கணங்கள் சாட்சிகளாக கிடக்கின்றன.ராமனைப் போல் கண்டதும் காதல் கொண்டவனல்ல நான்.அது உருவத்தின் மீது ஏற்படும் மோகம்.நான் உன்னிடம் ஈர்க்கப்பட்டது என் ஆன்மாவின் மையப்புள்ளியிலிருந்து.என் தோளில் நீ சாய்ந்த வினாடிகள்,என் கன்னத்தில் நீ பதித்த முத்தங்கள்,என் கண்களின் வழியே என் உயிரை உருக்கிய பொழுதுகள்,நீ கண்ணீர் உகுத்து ஈரமாக்கிய உடைகள் என என்னுடைய நினைவுகள் மூலம் என் வாழ்வின் தருணங்களை மகிழ்ச்சியாக்கியவள் நீ.உன்னுடன் இருந்த நிமிடங்களில் எல்லாம் வாழ்வின் முழு சுவையையும் காட்சிகளின் மகோன்னதமான புனிதத்தையும் அள்ளி அள்ளிப் பருகிக் கிடந்தேன். என்னை இருளில் இருந்து கைப் பிடித்து வாழ்வின் மையத்திற்கு அழைத்து வந்தாய்.அந்த நிமிடங்களை எல்லாம் உன்னுடைய இருப்பால் நிரப்பி என்னுடைய வாழ்க்கைக்கு அர்த்தம் தந்தாய்.நீ இல்லாத நிமிடங்களில் எல்லாம் இயற்கை என்னை வருத்தியது.வானம் என் மேல் விழுந்து அழுத்தியது.உனக்காக ஒவ்வொரு வினாடியும் ஏங்கித் தவித்தேன்.என்னுடைய இருப்பை உன் வழியே பார்த்தேன்.என் தேவதையே...உன் கண்களைப் போல் இவ்வுலகின் உண்மைப் பேசும் ஆன்மாவை நான் பார்த்ததில்லை.அதனை பார்த்துக் கொண்டே என் ஆயுள் முழுதும் கழித்து விட்டு உன் கைகளைப் பிடித்தபடியே மரணமடைய நினைத்தேன்.உன் கண்களில் நான் என் உயிரின் வடிவத்தைப் பார்த்தேன்.என் ஆன்மாவின் புனிதத்தைப் பார்த்தேன்.இயற்கையின் பேராட்சியைப் பார்த்தேன்.என்னை கலங்கச் செய்யும் அந்த கண்களைத் தவிர உலகின் மதிப்பற்ற பொருள் ஏதும் இருந்ததாக உணரவில்லை.என் உயிரை உருக்கி உன் உயிரோடு கலந்து கிடந்தேன்.

ஒரு சுகமான உறக்கத்தின் ஆழமான கனவுகளின் போது திடீரென்று ஏற்படும் விழிப்பின் காரணமாக விளையும் ஒரு நெஞ்சு வலியைப் போல் இந்த சுகமான நினைவுகளை மட்டும் எனக்கு அளித்து விட்டு,வாழ்வின் யதார்த்தமான தருணங்களை அழித்து காயமாக்கி நீ சென்ற அந்த நாளிலும் உன் கண்களைப் பார்த்தபடியே மயங்கிக் கிடந்தேன்.இப்போது உடலில் வலியை உணர்கிறேன்.ஒரு கொடுமையான வெயில் பொழுதில் ஒரு நாயின் வாயில் இருந்து வறண்ட நீர் சொட்டிக் கொண்டிருந்தபோது நீ வந்தாய்.நீ பிரிந்து செல்வதை சொல்வதற்காக.என் ஆன்மாவின் அனைத்து பரிமாணங்களும் காயப்பட்டு வேதனையின் உச்சத்தில் வெயில் என்னை எரிக்க மொழிகள் அற்று நின்ற அந்த பொழுதை விட இப்போது என் பார்வை இழந்து,பேச்சை இழந்து,பூமியின் மடியில்,வெயில் எரிக்க,நீர் வற்றிக் கிடக்கும் நிலையில் நான் சற்றே அமைதியை உணர்கிறேன்.நான் மரணித்துக் கொண்டிருக்கிறேன்.மரணம் இவ்வளவு குரூரமாய் எனக்கு அமைந்து விட்டது என் வாழ்வின் சாபமாக இருப்பினும் உன்னை பிரிந்த விநாடிகளை விட இது அமைதியாகவே இருக்கிறது.ஆனாலும் என் தேவதையே...இப்பொழுதும் ஒரு பரி பூரண வாழ்வை வாழ்ந்து விட்ட திருப்தியிலேயே இறக்கிறேன்.இந்த முப்பது வயதிலும் ஒரு ௧௦௦ வயது வாழ்ந்து விட்ட மகிழ்ச்சி உன்னாலே,உன் கண்களாலே தான் எனக்கு கிடைத்திருக்கிறது.நான் இப்பொழுதும் மரணத்தின் வாயிலிலும் நின்று உன் கண்களை மட்டுமே காண்கிறேன்.என் உயிரின் வாசல் அது.உன் கண்களின் வழியே என் உயிரை விடுவித்து விடு.மகிழ்ச்சியோடு மரணம் கொள்கிறேன்.

நான் செல்கிறேன் என் அன்பு தேவதையே.....

என் உடலை நிர்வாணப்படுத்தி குளிக்க வைக்கும் போது என் அம்மா அதனை செய்ய வேண்டும் என நினைக்கிறேன்.அம்மா..நீ என்னை சிறு வயதில் குளிக்க வைத்த போது காட்டிய எதிர்ப்பை இப்போது காட்ட மாட்டேன்.சலனமில்லாமல் அமைதியாக இருப்பேன்.என்னை நிர்வாணமாய் பார்த்த ஒரே உயிர் இந்த உலகில் நீயாகவே இருந்து விட்டு போ.உன் முலைக் காம்பின் வாசமும்,உன் உயிர் பாலின் சுவையும் எனக்கு இதுவரை தெரிந்ததில்லை.இப்போது நாவில் அது தெரிகிறது.அம்மா....நா வறண்டு விட்டது.சிறிது தண்ணீர் ஊற்றுவாயா?

உலகம் இனியது..வாழ்க்கை இனியது..என் அம்மா இனியவள்..அப்பா இனியவர்..காதலி மிக இனியவள்..சகோதரி,நண்பர்கள்,என்னோடு இருந்த சக மனிதர்கள்...இனிது இனிது அனைத்தும் இனிது.இதை இறந்த யாரேனும் வாழ்பவர்களுக்கு சொல்லி விட்டு மறைந்து விடுங்கள்.வாழ்பவர்கள் ஓட மாட்டார்கள்.சக மனிதனை நேசிப்பார்கள்.பணத்தை விட பெரிய ஒன்று எல்லோருக்கும் கிடைக்கும்.

நான் மரணிக்கிறேன்...

அங்கு வந்த ஆம்புலன்சில் இருந்து இறங்கியவார்கள் அவனை தூக்கிப் போட்டுக் கொண்டு சென்றார்கள்.சிதறிக் கிடந்த அவன் மூளையையும் அவனுடைய நினைவுகளையும்.வேடிக்கைப் பார்த்துக் கொண்டிருந்த மனிதர்கள் பயணிக்க ஆரம்பித்தார்கள்.அவனுடைய நினைவுகளை அவன் காதலி கடைசி வரை அறியவில்லை.அவனுடைய தாகத்தை அவனுடைய அம்மா கடைசி வரை அறியவில்லை...

நிழல்களில் கரைந்து போகட்டும் உடல்கள்

நிழல்களில்
கரைந்து போகட்டும் உடல்கள்

நிழல்களுக்கு....
சாதிகள் இல்லை
மதங்கள் இல்லை
வண்ணங்கள் இல்லை
அழகு இல்லை
அதனால் அகோரமும் இல்லை

நிழல்கள்
தினமும் புதிதாய் பிறக்கின்றன
தினமும் புதிதாய் இறக்கின்றன
நினைவுகள் அற்றதாய் இருக்கின்றன

நேற்றைய தினம்
தனக்கு துரோஹம் செய்த
மற்றொரு நிழல்
அதன் நினைவுகளில் இருப்பதில்லை

இன்றைய தினம்
தனக்கு மகிழ்ச்சி செய்த
இன்னொரு நிழல்
அதன் நினைவுகளில் இருப்பதில்லை

நிழல்களின் உலகத்தில்
எப்போதும் சூரியன் இருக்கிறது
ஆனாலும்
எப்போதும் இருள் இருக்கிறது

நிழல்களில்
ஊனம் \இல்லை
தீண்டாமை இல்லை
இருப்பின் அவஸ்தைகள் இல்லை
பணம் இல்லை
பசி இல்லை
முதிர் கண்ணிகள் இல்லை
அழகிகள் இல்லை
புணர்வுகள் இல்லை
பிச்சைகாரர்கள் இல்லை

நிழல்கள்
உடைகள் அணிவதில்லை
நகைகளும் அணிவதில்லை


என் உடலும்
நிழலில் கரைந்து போகட்டும்

எல்லா மனிதர்களின் உடல்களும்
நிழல்களில் கரைந்து போகட்டும்

எப்போதும்
இருள் சேர்ந்த அமைதியில்
கரைந்தபடியே
இருந்து விடுவோம்

You see...Once in a while my life become so miserable that I just can't bear to go on living.It's as if Im the only creature in the whole wide world,it's as if there are no other living creatures except me anywhere in this world.At such times I hate everything.I hate every being including myself.I wouldnt give a damn if everybody died.It must be some sickness in my heart.That is what get started me drinking

Only a handsome race can sing well.A race with full love of life.While others prefers to go to bed after a day of tiring work,humans in this race prefers to sing when the moon light falls even after a full day of tiring work

பெருமழையின் ஒரு துளி,கடலில் அமைதியாக கலந்து விடுவது போல எனது வாழ்கையும் மரணத்தில் கலந்து விடுகிறது.ஒவ்வொரு தனி மனித வாழ்வும் ஒவ்வொரு மழையின் துளியைப் போலத்தான்.ஆரவாரமாக தொடங்கும் மழைத் துளி கடலில் கலந்து அமைதியாக காணாமல் போய் விடுகிறது.அத்தனை ஆரவாரத்தையும் தன்னோடு வாங்கிக் கொண்டு அமைதியாக கடல் விளங்குகிறது.மரணமும் அதை போலதான்.எண்ணற்ற உணர்வுகளின் குவியலாய் விளங்கும் ஆர்ப்பாட்டமான மனித வாழ்க்கையை தன்னுள்ளே அமைதியாய் அடக்கிக் கொள்கிறது.

கடலில் கலந்து காணாமல் போய் விடுவதால் மழையின் துளி இல்லாமல் போய் விடுவதில்லை.அது தன்னளவில் இருந்து மறைகிறது.அதனைப் போலவே மனித இருப்பும் மரணத்தால் அழிக்கப்படும் போதிலும்  தன்னிறைவைத்  தேடி இயங்குகிறது.ஆனாலும் மரணத்திற்கு முன்னாலும் தன்னுடைய இருப்பை தன்னளவில் நிறைவமைத்துக் கொண்ட ஆன்மாக்களின் எண்ணிக்கை யோசிக்க வைக்கிறது....

Creating the after-minutes of formation of Universe

The most exciting and significant acheivement in the field of Science will be done in another few minutes while I am writing this.Perhaps this will be the greatest acheivement and a new era of Physics is being scripted.Understanding the origin of the universe with the most expensive experiment - Large Hadron Collider(LHC).I am so excited while writing this because this experiment will create the exact(or nearly exact)minutes just after the happening-Big Bang-which we believe is the origin of the universe.Many speculations are around about the experiment.The most common speculation is the death of the planet earth.We really are not concerned about the death of the planet(to which we are contributing by our existence).What we are concerned about are the death of our own lives.Aren't we?But not to worry.We will not die just seconds after the collision of beams in LHC.We will have time to send SMS to our loved ones :)

Just to understand LHC:

Large Hadron Collider is the world's largest and highest energy particle accelerator.It was built by the European Organization for Nuclear Research(CERN).It is basically a  circular tunnel with a circumference of 27 Kms at a depth ranging from 50 to 175 m underground.It is built across the Switzerland-France border.

The collider tunnel contains two adjacent parallel beam pipes that intersect at four points, each containing a proton beam, which travel in opposite directions around the ring.The protons will be accelerated to a higher apeed every day until it reaches 7 TeV(close to 99.999999% of the speed of light).Started to operate from September 2008 amidst of huge protests the experiment was stopped in the same month due to a fault.Then it resumed operations in February 2010 and here is the big day.It took more than years to acheive this speed and today,the biggest day in the human history,the proton beams will be made to collide.Imagine two particles moving at the speed of light and colliding with each other.The amount of energy released and the particles formed after this collision will(scientists believe)make us understand the exact things happened during Big Bang and thus the basic particles that constitutes all matters in this universe.

We will be able to understand Why and How we are here?It is just like creating the minutes just after you are born.

Oh!!!!!It has happened......at Tuesday 16:33 PM-30/03/2010

What a day......

சுய அடையாள வெறுப்பு

அவ்வப்போது மனதில் தோன்றும் எண்ணங்களை பதிவு செய்து வைத்து விடுவது உத்தமம்.காலத்தின் சூறாவளிச் சுழலில் இந்த எண்ணங்கள் நிலை கொள்ளாமல் பறந்து விடுகின்றன.ஆனாலும் சில எண்ணங்கள் இதற்கு எதிர்மறையாக காலத்தின் பயண வேகத்தில் வெவ்வேறு தளங்களுக்கும் பயணித்து வலு பெற்று மேலும் புதிய சிந்தனைகளை உருவாக்குகின்றன.அப்படி வெகு நாட்களை தன்னுடைய வளர்ச்சிக்கு பயன்படுத்தி வளர்ந்து கொண்டிருக்கின்ற ஒரு சிந்தனைதான்-சுய அடையாள வெறுப்பு.

சுய அடையாள வெறுப்பின் கூறுகளை மனித பரிணாம வளர்ச்சியில் இருந்து ஆரம்பம் கொள்ளலாம்.மத ரீதியான பரிணாம வளர்ச்சி எனக்கு எப்போதும் கற்பனையான ஒன்றாகவே படுகிறது.சார்லஸ் டார்வினின் பரிணாம வளர்ச்சி விதிகள் எவ்வளவோ உண்மை எனப் படுகிறது.இது அறிவியல் கட்டுரை இல்லை என்பதால் மிக ஆழமான அணுகுமுறை தேவை இல்லை.நியாண்டர்தால் மனிதனில் இருந்து ஆரம்பிக்கலாம்.ஆப்ரிக்க காடுகளில் தோன்றுகிற முதல் மனிதனில் இருந்து (பெண் என்று சொல்வார்கள்)மனித இனம் தொடங்கி கிழக்கு நோக்கி நகர்ந்து இந்தியா வந்து அடைகிறது.உலகெங்கும் பரவும் மனித இனம் நாடோடிகளாய் திரிவதை விட்டு விட்டு ஒரே இடத்தில வசிப்பதன் தேவையை உணர்கிறது.நாகரிகங்கள் உருவாகின்றன.வசிக்கும் இடத்தின் தட்ப வெப்ப நிலையை பொறுத்து உணவு,உடை,உறைவிடப் பழக்கங்கள் அமைகின்றன.கலாச்சார வளர்ச்சி அடைகிறான் மனிதன்.தனக்கு எல்லை வகுத்து கொள்கிறான்.மிருக வாழ்க்கையில் இருந்து வெளியே வருகிறான்.மதங்கள்,கடவுள்கள் உருவாக்கபடுகிறார்கள் மனிதனால்.மதத்தை சார்ந்த பண்டிகைகள்,பழக்கங்கள்,நம்பிக்கைகள் உருவாக்கப்படுகின்றன. இதுவே அவனின் சுய அடையாளாமாக மாறுகிறது.

இந்த சுய அடையாளத்தில் மதத்தை சார்ந்த அடையாளங்களை நான் ஒப்பு கொள்ள விட்டாலும்,உடல் சார்ந்த அடையாளங்களை ஒப்பு கொள்ள வேண்டிய தேவை இருக்கிறது.என்னுடைய தோலின் நிறம் கருப்பாக இருப்பதற்கு மெலனின் எனப்படும் பிக்மென்ட் குளிர் பிரதேசங்களில் வசிப்பவர்களை விட அதிகமாக இருப்பது தான் காரணம்.என்னுடைய உடல் நான் வசிக்கும் தட்ப வெப்ப நிலைக்கு தகுந்தவாறு தன்னை தயார் படுத்துகிறது.Fair & Lovely,Fairever க்ரீம்களின் தேவை முட்டாள்தனம்.மனித இனத்தின் முதல் மனிதன் ஆப்ரிக்கா நாட்டில் தோன்றியதால் அவன்/அவள் நிச்சயமாக கருப்பாக தான் இருக்க முடியும்.பின் ஏன் இந்த வெள்ளை தோல் மோஹம்?தமிழ் சினிமாவின் கதாநாயகியாக வேண்டுமென்றால்,நீ நிச்சயம் வட இந்தியாவில் பிறந்து வெள்ளை தோல் கொண்டு இருக்க வேண்டும்.தமிழ் பேச தெரிய வில்லை என்றாலும் பரவா இல்லை.கருப்பை நாங்கள் கிண்டல் செய்வோம்.தார் ரோட்டில் தவழ்ந்தியா? என்று எள்ளி நகயாடுவோம்.கருப்பை தலித் மக்களின் அடையாளமாக்குவோம். கருப்பான பெண்களை திருமணம் செய்து கொள்ள மறுப்போம்.

மதம்,சாதி என மனிதன் பிரிந்து கிடக்கும் நிலையில் தோல் நிறத்திலும் பிரிந்து தான் கிடக்கிறான்.கருப்பு தோல் கொண்டவர்கள் வெள்ளை தோல் கொண்டவர்களை விட சமூக அமைப்பில் குறைவானவர்கள் என்பது எவ்வித நியாமுமற்ற தர்க்கம். இதற்கு நாமேதான் காரணம்.நம்முடைய நிறத்தை நாமே வெறுக்கிறோம்.நம்முடைய அடையாளத்தை நாமே எள்ளி நகையாடுகிறோம்.

உணவு பழக்கத்திலும் இதுவே நம்முடைய நிலை.கம்பு,கேழ்வரகு போன்ற தானியங்களை மறந்து பல தலைமுறைகள் கடந்து விட்டோம்.இவற்றின் செரிமான தன்மையோ,பூமியின் வெப்பமான பகுதியில் வாழும் நமக்கு தேவையான உடல் குளிர்ச்சிக்கு இந்த தானியங்கள் உதவுவதையோ எண்ணிப் பார்ப்பது கூட இல்லை.கூழ் குடிப்பது கேவலம்.அது விவசாய மக்களின்,தலித் மக்களின்,நாகரிக வளர்ச்சி அடையாத மக்களின் உணவு.உண்மையில் நாகரிக வளர்ச்சி என்பது என்ன?நகரத்தில் வசித்து,Pizza சாப்பிடுவது தான் நாகரிக வளர்ச்சி அடைந்த மனிதனின் அடையாளமா?

உலகத்தின் எல்லா கலாச்சாரத்திலும் மதத்தை சார்ந்த பண்டிகைகளே பெரும்பாலும் இருக்கின்றன.மற்ற கலாச்சாரங்கள் அசுரனை பகவான் அழித்த நாளை கொண்டாட,உழவை,ஒரு தொழிலை,அதுவும் உணவளிக்கும் தொழிலை கொண்டாடுவது அநேகமாக நமது பொங்கல் பண்டிகையாக தான் இருக்கும்.ஆனால் இத்தகைய தன்மை கொண்ட ஒரு பண்டிகையை நாம் எந்த அளவில் வைத்து இருக்கிறோம்.இதனை மதம் சார்ந்த பண்டிகையாக மாற்றி விட்டோம்.உழவர்களில் இஸ்லாமியர்கள்,கிருத்தவர்கள் இல்லையா?நகரத்தில் உள்ள பெரும்பான்மையான இந்துக்கள் கூட பொங்கலை பண்டிகையாக கருதுவதில்லை.பல நிறுவனங்களில் ஒரு நாள் விடுமுறை மட்டுமே.

உழவின் பெருமையை பாட வார்த்தைகள் போதாது.உலக வெப்பமயமாதலை தடுப்பதற்கு நசிந்து கிடக்கும் உழவு தொழில் வலிமை பெற வேண்டும்.மனிதனின் பசி பிணி நீங்க வேண்டும்.

மொழி,உடை என நமது சுய அடையாளங்களின் மேல் நாம் கொண்டிருக்கும் வெறுப்பும்,வேற்று மொழி,கலாச்சார மோகமும் நாம் சிந்திக்க வேண்டிய ஒன்று.அடுத்த தலைமுறை நமது கலாச்சார பெருமைகளை,தேவைகளை தெரிந்து கொள்ளாமலே போய் விட கூடிய அபாய சூழ்நிலையில் இருக்கிறோம்.

கலாச்சார நாகரிக ஊடாக மனிதனை அடையாளப்படுத்துவது தவறு.உணவு,உடை பழக்கங்கள் அனைத்தும் மனதனின் உடல் அமைப்புக்கு தகுந்தவாறு அமையப் பெறும்.தோலின் நிறத்தை வைத்து மனிதனை கீழ்நிலைப்படுத்துவதை தவிர்ப்போம்.சுய இருப்பில் மகிழ்ச்சி கொள்வோம்.

Warren Buffet

Its never a good idea to wait to do anything.Given the uncertainty of life,just get going

Laughter

It is a lovely thing.It is a lovely feeling.But,how many times in my life have I laughed without a reason.How many times I had joy in my heart without a cause.How many times I loved people around me without seeking anything from them......
JK

The Problems of Human Relationship

I am intending to present a lecture by J.Krishnsmurthy about The Problems of Human Relationship in this blog.This video lecture held on 21/02/2010 at Vasantha Vishar,Adyar.Though I feel I cannot bring out the exact ideas proposed and argued by JK,I shall try to do this as precisely as possible.
This lecture actually happened in California during 1983 in an University.JK comes and sit under a tree on a breezy morning(what a place and time for a lecture?)From the first minute,he ascertains that this lecture is not a propoganda/neither "for" nor "against" any relegious,philosophical,social,political ideologies/and more importantly the speaker in no way tries to convince the listener towards any conclusions.He means this lecture is a journey together.And he says this is a far journey and so it has to be started near.ie.,from within us(how contradictory words forms a subtle meaning?).And he also wants the listener to carry easier things to travel far.
Journey
He starts analyzing the world we live in.The humans live in this world full of war,problems,povertry,sufferings etc...Every human in this world lives in a state of fear.He is not happy.And JK argues this from the point of unbound humanity.Humaity exists with limitations in the names of patriotism,relegion,social & political identity.He argues for a humanity without any geogrophical,relegious,social boundaries.If these limitations and ideologies of different relegion,political systems relly does exists,he argues,why the humanity still suffers?He argues that no relegion or its ideologies are really sacred.Whether it be Gita,Quaran,Bible...Neither the political philosophies.Everything has failed..Socialism,Communism,Marxism,Democracy etc....So,the first point he implies....An Unlimited/Unbound Humankind
From here he enters into the reasons for the sufferings and he argues the importance of Thought.He says,"A human is a bundle of memories".And he asks the listner to analyze this."Dont accept it,Dont deny it.Analyze it"he says.Then he differentiates thinker and thought.A thinker thinks and this thought is a product of memories which inturn are bundled because of knowledge(experience).So a disorderly thought is the problem for the humans(human relationships which is the cause of all the humanity's sufferings).So,the next point he implies....A disorderly thought.
Then the ways of ordering this thought.He argues since these thought are the results of memories,we,humans create images/assumptions with everyone we relate based on our previous experiences(knowledge) with them(How important memories are?).So the memories with my sister/brother/friend helps me to carry my relationship's pleasures and pains with them.This he argues as limitations(As an unending circle it goes to the place of start).
Then he asks..."What is the actual fact of relationship?Can there be a relationship without limitations(without "me" and "you".without a knowledge of "self")?

Now...Can we argue on this?
Please analyze and argue.....

மரம் விற்பவள்

விற்பவள்
நேற்றுப் பெருமழை பெய்தது

அமைதியான இருள் வெளியில்
காற்றைக் கிழித்து கத்தும் நாய்கள்
என் மரணத்தின் வருகையை மொழிகின்றன

இருள் தின்ற வெளிச்சத்தில்
நிதானமற்று ஓடுகின்ற
கரப்பான் பூச்சி போல
என் மனம் பதறி ஓடுகிறது
மரணத்தை நோக்கி

நனைந்து நிற்கும் மரமும்
அழுகிறது எனக்காக
இலையின் வழியில் நீர் சொட்டி

என்னோடு பிறந்தது
என்னோடு வளர்ந்தது
என்னோடு வாழ்ந்தது
என்னோடு தேய்ந்தது
இந்த மரம்

யாரும் வரவில்லை
என்னிடமும் மரததிடமும்
பூக்கள் பூக்கும் வரை

பிறகு வந்தன
சில மனிதர்களும்
பல விலங்குகளும்
தேடுதல் முடித்து தொலைந்தன

தேடியவர்களின்
அடையாளங்களை சுமக்கிறோம்
பெயர்களை மரமும்
பல் நக கீறல்களை நானும்

நாளடைவில் நாற்றமடிதோம்
மூத்திர நாற்றம் மரத்துக்கு
எச்சில் நாற்றம் எனக்கு

மௌன மொழியில் கலந்தோம்
நானும் மரமும்
நான் புணர்ந்தேன் மரத்தை
மரம் புணர்ந்தது என்னை

புணர்வின் சுக வழியை
மரத்திடம் மட்டும் உணர்ந்தேன்

போகிறேன் தோழனே
உயிரற்று இறக்கிறேன்

வாங்குபவன்
நேற்றும் பெருமழை பெய்தது
விலைமகள் இறந்தால்
அவள் வீட்டு மரமும்
பெருங்காற்றில் வீழ்ந்து போனது
அதைக் கொண்டு எரித்தனர்
அவள் பிணத்தை

Our Republic Turns 60

On a cold winter's morning 60 years ago today, 271 men and women huddled together in New Delhi's Legislative Building. As members of the Constituent Assembly, they had spent the past three years debating a governing charter for India. Together, they had produced the world's longest national basic law. They now assembled for their final session and could barely contain their excitement. Before them lay two large blue books with the Constitution's 90,000 words carefully handwritten in English and Hindi. The books were also illustrated with events from Indian history exquisitely prepared by the great national artist, Nandalal Bose of Santiniketan.
The Assembly was established under the “cabinet mission plan” after Prime Minister Clement Atlee concluded that Great Britain could no longer rule India. Under the mission's plan, legislative elections were held in every British India province with eligible voters having to satisfy certain property qualifications. Provincial legislators then elected the Assembly's members under a formula, which ensured that each member represented approximately one million people. Members were also elected or nominated to represent the native princely states.
In the Assembly, the Congress commanded a significant majority. Yet, the body's membership remained heterogeneous and diverse because the Congress high command strove to ensure that different shades of opinion were adequately represented. With remarkable foresight, the party also arranged for the election of several non-Congressmen, including B.R. Ambedkar, who had repeatedly clashed with Congress leaders; K.M. Munshi, who had left the party; and S.P. Mookerjee, the Hindu Mahasabha leader. Despite some inevitable differences, they worked closely with the Congress's stalwarts, Nehru, Patel, and Azad. This “team of rivals”, to use the American historian Doris Kearns Godwin's phrase, later ensured that the Constitution quickly acquired widespread legitimacy and popular acceptance.
Unique character

There were no foreign consultants involved in framing the Constitution. This is in sharp contrast to the considerable external influence evident in other contemporaneously written national charters, notably the post-World War Japanese Constitution, or closer to home, the first Sri Lankan Constitution of 1946. Our founders were adamant that Indians should have full control over the drafting process. They accomplished that objective with the assistance of several lawyer-members including Nehru, Prasad, Ambedkar, and Alladi Krishnaswami Ayyar and eminent non-partisan experts, such as N. Gopalaswami Ayyangar, a veteran administrator and Jerome D'Souza, a Jesuit educationalist, who had also joined the Assembly.
The Assembly's members were initially divided into several committees to study such specific topics as fundamental rights, minorities, and centre-state relations. Relying on their inputs, the Assembly's Constitutional Adviser B.N. Rau, a brilliant ICS officer and judge, prepared an initial draft constitution in February 1948. Rau's draft was further revised by Ambedkar's drafting committee and issued in November 1948. The Assembly took almost a year to discuss it. Members insisted on reviewing every clause, and in some cases, every word and sentence. More than 2,000 amendments were considered and several were accepted. The house also received a large number of comments and suggestions on the draft from societies, chambers of commerce, government agencies, academics, and ordinary citizens. The drafting committee produced a revised draft, which was eventually adopted by the Assembly, with some changes, as the Constitution on November 26, 1949.
When the Assembly convened for its final session on January 24, 1950, its secretary, H.V.R. Iengar announced that Rajendra Prasad had been elected unopposed as India's first President. After accepting members' congratulations, Prasad announced that Jana Gana Mana would be the National Anthem and that Vande Mataram would have equal status. He then invited members to sign the Constitution's calligraphic copies. Nehru was the first to do so and members from Madras followed him. After the last member had signed the books, Prasad decided that he, too, must do so. But, rather than signing behind the last signatory, he clumsily inserted his name in the small space between the last line of the text and Nehru's signature.
Two days later, the Constitution became fully effective with “the fanfare of trumpets, the booming of guns and scenes of rejoicing.” At a ceremony held in Rashtrapathi Bhavan's Durbar Hall, Governor General Rajagopalachari solemnly proclaimed India as a “Sovereign, Democratic Republic”. He then exchanged seats with Prasad, and Chief Justice Kania swore-in Prasad as the first President. Twenty years after the Lahore Congress's Poorna Swaraj declaration, India had finally reclaimed its own sovereignty and formally severed legal links with Great Britain. Later that afternoon, Prasad rode in a carriage built originally for Viceroy Hardinge to witness a ceremonial parade at the Irwin Stadium.
Significant step

In many ways, India's birth as a republic in 1950 was more significant than its emergence as an independent dominion in 1947. First, in a completely radical break with the past, the Indian people chose to place themselves under a supreme law instead of being ruled by a monarch's diktat. They adopted a system of governance that meticulously defines the powers and responsibilities of the three branches and regulates relations between the centre and the states. Second, the Constitution is the bedrock of India's parliamentary democracy. It ensures that the governments are made and unmade through universal adult franchise supervised by an independent election commission. Third, through its unprecedented abolition of untouchability, the Constitution serves as a powerful emancipation proclamation ending centuries of caste-based discrimination and social exclusion. Its lofty Directive Principles of State Policy further underscores its commitment to social justice. Fourth, the Constitution expressly guarantees every citizen important fundamental rights, which may be subject to only certain restrictions. These rights include the ability to freely speak and express oneself; the freedom of conscience and to profess, practise, and even propagate a religion; basic protections against arbitrary arrest and detention by authorities, and various cultural and educational guarantees.
In an editorial on January 26, 1950, The Hindu welcomed the new republic's creation but emphasised the need to keep “a crusading spirit alive”. It pointed out that the Constitution provides a “shell of democracy” and that it is up to the Indian people to breathe life into it. It reminded readers that the German Weimar Republic had also fashioned an admirable constitution. But that charter became “waste paper” because it lacked “fire in its belly”. It was that fire, The Hindu argued, which had to be kindled if India was to establish a fair, equitable, and viable polity. Those words ring loudly this day as they did 60 years ago.

Useful Websites

For World Cinema - http://konangalfilmsociety.blogspot.com/
For World Literature - http://almostisland.com/
For Studies Online - http://academicearth.org

A millenium of magnificence

The Thanjavur “Big Temple” (Peria Kovil) is one thousand years old this year, 2010. Rajaraja Chola I commissioned this greatest edifice of Tamil history and performed the sacred dedication of the temple in the year 1010, the 25th year of his reign. It was the jewel-in-the-crown of Rajaraja, an extraordinarily powerful king, a grand monarch with a style of his own, a conqueror who also understood art and architecture, and a true devotee of Siva. It is a matter of pride that a Tamil king built the finest example of Tamil architecture, stupendous in proportion, yet simple in design. Siva in this temple is known as Brihadisvara — the Lord of the Universe. A gigantic stone “lingam” fills the sanctum sanctorum, sheltered by a vimanam (towering roof) which pierces the sky at 216 feet. One can gaze with awe at this majestic structure from a distance as one drives towards Thanjavur. However many times one has seen it, one cannot help but hold one's breath in amazement. And as you enter its precincts, this temple never fails to humble you, for, such is its magnificence. It is the perfect tribute to the Almighty, ordered by a great king and executed by his subjects who contributed to its building in more ways than one. To this day, it stands tall as a reminder of who we are in the history books of culture, art, architecture, religion, language, governance and trade.
The temple occupies an area measuring about 750 feet by 400 feet, in a fort, surrounded by a moat. It is a marvel of engineering, considering the technology of those ancient times. The towering vimanam is built up with stones with bonding and notching, without the use of mortar. The topmost stone, weighing about 80 tons, is still a matter of discussion for engineers who are baffled as to how the builders lifted it to that height without the help of modern contrivances. A charming tale is told about a ramp being built from a village — Sarapallam — four miles away, from where the giant stone was pulled up by elephants!
Representative craftsmanship
The details of the stone work of this imposing vimanam are representative of the masterly craftsmanship of South Indian artisans. The shilpi (sculptor) and the sthapathi (architect) came together to create their fanciful abode for Shiva. Naturally, the shape had to echo Mount Kailash itself. In its perfect geometry and distinct clarity of lines, this tower is unbeatable.
Every feature of the temple is larger than life — the monolithic Nandi, the gigantic (12-feet high) Dwarapalakas (guardian deities) and the sculptures in the niches around the central shrine. They are distinguished by an elegant simplicity in lines and ornamentation. The faces of the figures like Dakshinamurthi and Yogalakshmi are beatitude in essence. Inside the vimanam, there is a hidden corridor surrounding the sanctum. Rarely open to visitors, this is a treasure trove of Chola painting and sculpture. The walls of this cave-like corridor were plastered with lime and used as a large canvas for the paintings. Perhaps the subjects chosen were dear to the great king's heart, for, he was a staunch Shaivite, a great warrior who took pride in his victories, and was responsible for the renaissance of the Bhakti movement through the spread of the songs of the saints ( Thevaram). The paintings, which have survived time and a 17th century coat of paint, are exquisite in detail and colour, and proportion. The colours in the paintings are subdued, the lines are delicate and the expressions vivid and true to life. Figures of Dakshinamurthi, Nataraja in Thillai, surrounded by celestials, dancers and saints in a celebration, and Tripuranthaka, the gigantic warrior, are masterpieces of Chola painting. The story of Sundaramurthi Nayanar reaching Kailash on a white elephant is depicted on another wall. The most telling of all is the portraiture of Raja Raja with his Guru Karuvur Devar. It was Karuvur Devar, the wily administrator, who master-minded the building of the temple, and fittingly he has a special shrine dedicated to him in the outer courtyard of the temple. While the sculptures of Shiva in this corridor are imposing and colossal, the fine series of 81 karanas (dance poses) are superb illustrations of the Natya Sastra. These figures are much bigger than the dance figures in Chidambaram and other temples. The renowned historian C. Sivaramamurthi averred that this group is unique as it depicts Shiva himself dancing.
Plenty of documentation
Perhaps the most exciting aspect of this temple is the vast number of inscriptions on its walls which record details of Raja Raja's reign as well as that of his successors. They reveal that Raja Raja endowed a large number of villages, money and cattle to the temple for its maintenance, daily worship, festivals, singing of devotional songs and dancing. He and his queens presented fantastic gold and gem set jewels to the temple. The king's donations, as well as those of his favourite queen Lokamahadevi, and his sister Kundavai are recorded on a slab close to the sanctum. Among the most noteworthy inscriptions is the one about the two streets given over to the occupation of the 400 Devadasis who were pressed into the service of the temple from many surrounding temples of the region. Their names, places of origin, the door numbers of the houses they occupied are also part of the details inscribed. From the inscriptions we gather that the king, his queens, and their relatives set the example followed by the nobility, the merchants and even soldiers, to return to the people what was collected by taxes etc., by erecting irrigation canals, hospitals, schools, granaries and so on.
One of the best bronze images of the period is that of Nataraja, referred to as “Adavallan” in this temple. Raja Raja named the currency of his reign, a coin, Adavallan.
Over time, many additions and improvements took place in this temple. Sevappa Nayak, the first of his dynasty who ruled Thanjavur, built the shrine for Murugan (Subrahamanya) as an integral part of the temple. It is a beautiful, elaborately-carved stone structure, a designer's delight. To copy the un-repeated designs on each of the short pillars of this shrine would take an artist weeks if not months. One can just imagine how long the stone chiseller would have taken to complete each piece. Facing this shrine one can also see a mandapamwhich houses a Maratha period portrait gallery. Done as mural paintings but in the style now known as “Tanjore painting” with gold leaf embossing, the portraits of Serfoji, his queen and other royals are a feast of colour.
Magical pull
One can spend a whole day in the Big Temple, and still want to come back to marvel at every detail of its beauty. Many kings had built temples to Shiva on the banks of the Kaveri. Many saints have sung in praise of these deities. But there is only one temple to Brihadisvara, and it stands tall a thousand years after a devotee-king climbed a ladder with a copper pot ( kalasam) anointed with holy water from all the sacred rivers, to dedicate it to history. Our history!

Body,Mind and Soul

I had a serious thought about this three components of a human - Body,Mind and Soul.Though only the existence of body can be ascertained,existence of mind could still be significantly explained with the help of brain which controls the senses.It is because the body is material,it is subject to space and time and hence has a defined structure.Though mind is immaterial,it could easily be explained(or at least believed to be explained)with the help of brain.The concepts of mind to me is more complex since it constitutes memory,thoughts,senses and many more.The entire structure of mind is more complex.Since this is not the thought that struck me I do not want to discuss as this as the subject matter.

Presuming soul does exists(i mean soul here by a vast energy/subconscious mind and i do not exactly mean it in a religious way),I am trying to argue what prevents it to stop the brain building an egoistic center,"I".Any human asked to identify himself will identify his body which is sensed by the brain.I think the humanity took a wrong turn centuries ago by identifying the body and building a body centered ego called "I" then dividing his self from others.

My Questions:
But what could have made this brain to do this?
If soul exists(I am pessimistic here)why did this allow mind to take the entire process of thinking?
Does this mean that soul is inferior to mind(even if it exists)?