Thursday, August 20, 2009

இருளின் ஆளுமையில்

ஒளியைத் தின்ற இருள் ஒன்று
சுவர்கள் இல்லாத
வெளியில் எல்லையற்று
நிரம்பி கிடக்கிறது

அரவங்களின் ஓட்டமும்
கண்கள் மினுக்கும் நாய்களின்
சுவாச சத்தமும் அன்றி
மவுனம் மட்டுமே
ஆக்கிரமிப்பு செய்கிறது அவ்வெளியில்


அங்கு
கைகளை வீசித் தேடுகிறேன்
இதுவரை நான் பார்த்திராத
ஓவியம் ஒன்றை
விரல்கள் இடுக்கில்
கிழிந்து செல்கிறது காற்று

எவனோ காதில் சொல்லிப் போனான்
ஓவியத்தில் நிர்வாணமாய்
பெண் ஒருத்தி இருப்பாள் என்று
காமத்தின் போதையில் தேடுகிறேன்
முலைகளின் சந்துகளில்
வியர்வையின் வாசத்தை
சுவாசம் பிடிக்க

காற்றின் வீச்சம் விரல்களை வீழ்த்துகிறது
இருந்தும் முயன்று கிழிக்கிறேன் காற்றை
ஆனால் எனக்குத் தெரியவில்லை
நான் குருடன் என்று

Tuesday, June 16, 2009

Outsourcing Parenting

It takes a village to raise a child.
African saying
A chilling figure reached us late last year: 5,871 children committed suicide either upon receiving unsatisfactory academic results or even more pathetically, in anticipation of them, which means their emotional state was so fragile that they couldn& #8217;t bear the thought of either disappointing their parents or working out an alternative plan to the goal that had already been fixed for them. Anything below a certain magic percentage which is the key to a course in higher education and a 16-year-old thinks he is a failure.
In none of these cases did anyone expect these children to equate their lives with their marks. Yet, for at least 10 years that is what they had been led to believe… that they were worth only what they won in a classroom. Nothing about their all-round personalities mattered, whether they were thoughtful children, respectful to elders or compassionate to household staff/ trades people. It meant little or nothing at all how talented they might have been at music, gardening, sketching, fixing things about the house or cooking. Hardly anyone noticed or appreciated those aspects of their unfolding characters. What mattered was only whether they were scoring machines in schoolroom tests or on the playing fields. As these are the reported deaths, we can be sure there were many more. And as for those who did not take their lives, we may be equally sure that most of them live with feelings of defeat, depression and injury: an inflammatory mix.
Who is responsible? A system of intense competition that makes unnatural demands, robs a child of her free time, and is supported by a collaboration of social and familial expectations which together form a human trap.
Now, is there something we don’t know or are we carrying on regardless? For at least a 100 years since psychoanalysis proved it, we have known that an emotionally happy child will grow into a stable adult .Yet how, in the space of just two decades, has the attitude to raising children, and goal-setting for them changed to one of joyless and extreme urgency? Nearly every tender and imaginative space in a child’s life has been invaded and adult anxieties concerning performance bluntly passed on to seven and eight-year-old humans who have not yet grasped the concepts of wealth and success, but can sense their power. Bewildered
In the current pattern of rearing the next generation is hidden the kind of pain that I equate with what I saw on Khader Nawaz Khan Road (Chennai) some time ago: a calf no more than a week old was being driven with a stick to keep up with its anxious, mooing mother who was tied to a moped doing a brisk 10 kmph. The sheer bewilderment and panic in the young creature’s eyes as it wobbled along is reflected in the eyes of our youngsters goaded to get through tests and tricks devised by an adult vision of discipline and attainments deemed right for a child of three in LKG; for a child of four in UKG; for a child of five in class I. This is so the world over. An article in Time magazine (May 2008) described the joy of parents who send their children to learning centres at the age of two. “She can recognise numbers and pictures!” And this at an age when the child is powerless to choose for herself.
What about some time to stand and stare? Not on your sweet life.
On the one hand we recognise and celebrate individuality. On the other, a crowd of four-year-olds is expected to learn to read, write and recite at exactly the same pace, triggering early and sharp competition in the schoolroom. Socialising, and learning to give and live together is considered far less important and in not counselling children that the most vital thing in life is human relationships, we are doing them the injustice of opening the door to loneliness. Seeds of anger
Why will they — these tense, weary children — not grow up into impatient and angry young people if we do not spend enough time with them in their early years? We not only send them out of the safety of the house as soon as we can, but talk about it constantly in their presence as if our goal is to put some distance between them and us. “Come June, she will go off for three hours every day giving me some time for myself!” is something that we hear all the time.
Have we outsourced parenting to schools?
The most valuable thing we can give our children is our time and the continuous confidence of parental presence as they grow at their pace, and from their own inner visions. For, in every child the inner vision of life is brighter than the outer which is dictated by a world which imposes “learning” from the outside. All systems of modern education insist that the world must be understood in certain patterns: mathematically, historically, scientifically. Learning which could be delayed till the infant personality stabilises is applied too rapidly, suppressing the inner vision.
If we push our children away from ourselves and into the world too early in their lives and tell them to overcome everybody else, what kind of emotional equipment will they grow up with? We would do well to remember what Sylvia Ashton-Werner said about orienting children: “War and peace wait in an infant room, wait and vie.”

Monday, June 8, 2009

A touching innocence







Anne Frank, who died in the Holocaust, would have turned 80 on June 12. A stirring visit to the secret den where she hid for two years writing a remarkable diary.
Photos: Getty Images and The Hindu Photo Library Sensitive and poignant: A letter by Anne Frank dated 18 December 1936; diary entries and the girl herself.
“It is the silence that frightens me…and I am scared to death we shall be discovered. We have to whisper and tread lightly, otherwise the people in the warehouse might hear us”
11th July, 1944
I must have been 15 years old when I first read that sentence, in a book all my classmates were talking about. It quickly became my favourite adventure book, autobiography, historical thriller — and even a romantic novel (a book I would secretly cry over every time I reached the end, and be teased by my sisters).
I used to imagine Anne Frank, a girl of my age, creeping along a narrow wooden staircase, pushing past the movable bookcase that sealed off the secret annexe where she lived in hiding with her Jewish family… praying that the Gestapo would never find them.
Over 30 years after reading The Diary of Anne Frank, I was in Amsterdam. Walking up that very staircase myself. The steps of Anne Frank’s house! My heart thumped exactly as Anne’s must have.
Soon I was looking out of the very same window Anne did, writing in her diary entry of December 12, 1942: “I’m sitting looking outside through a slit in the curtain. It is dusk as I watch the people walking by; it looks as if they are all in a terrible hurry…”
What I see instead, is a long, very long queue of people , patiently moving forward in tiny steps. Would Anne, all those years ago, have ever imagined that every single day, almost 2000 people from all over the world would be queuing up right below, to see the ‘Secret Annexe’ that she was describing so vividly?Heart-wrenching story



And the story that drew all these people here… Anne was a bubbly 13 year-old German Jew, enjoying a carefree childhood in Amsterdam, when things suddenly changed in July 1942. Hitler intensified the persecution of Jews all over Europe. Anne’s father Otto had been preparing for this danger for months — and on a rainy night, hurriedly took her mother, sister Margot, and another family of four, to the sealed off back rooms of his office building. Among Anne’s bag of precious belongings were her 13th birthday gifts: a red-chequered diary, and hair-curlers.
Anne and her family never stepped out for two long years. And Anne never stopped writing in her Diary. Otto’s trusted Dutch friends brought them secret supplies of food. And just when it seemed that Hitler would be vanquished, and they would breathe free again, they were inexplicably betrayed. Angry Nazi boots raced up the hidden staircase, four days after Anne’s last diary entry, and a terrified family packed off in a cattle truck to the concentration camp at Auschwitz. In appalling conditions, Anne’s mother and sister passed away. Anne’s brave spirit was finally broken. Three months before her 16th birthday, Anne died. Only her father Otto survived.
Meanwhile, Anne’s diary lay hidden under old newspapers and escaped the destructive hands of the Gestapo. It was found and kept safely by a Dutch family friend, till her father, broken with grief, returned to Amsterdam. Otto was astonished by his daughter’s writings in the diary called “Kitty” — a journal continued into thick note books.
And then the book hit the world. Translated and published in 60 countries, Anne’s heroic story revealed not just an extraordinary writing talent, but the sensitivity of a little girl who accepts her fate with poignant maturity.
“Cycling, dancing, and whistling…that’s what I long for. But still, I mustn’t show it because if all eight of us began to pity ourselves, where would it lead us?” December 24, 1943
Anne displayed an extraordinary sense of judgement for her age; after her first girlish prattle, Anne copes with cramped spaces and flaring tempers, leading to insightful human observations: “I’ve learned one thing: you only really get to know a person after a fight. Only then can you judge their true character!” September 28, 1942Stirrings of romance
And there’s evidence of her awakening womanhood, the shy beginnings of a romance…with the quiet Peter (the young son of the Van Daans who shared their hiding quarters). With endearing timidity, the two young prisoners cling briefly to each other one day; an episode of a slowly unfolding intimacy that brings out her most shining quality: a touching innocence.
I moved with the group into the next part of the annexe. A sudden hush descended in the room. Anne’s room, where she wrote her diary. Up on the walls, before our astonished eyes, were a few old pictures that Anne herself had pasted, still remarkably preserved.
“Our little room looked very bare with nothing on the walls; but thanks to Daddy who had brought my film-star collection beforehand, I have transformed the walls…” July 11, 1942.
In a whispered mix of world languages, Dutch, Japanese, Arabic, Spanish, even Hindi… awestruck fans like me, were telling one another, telling their children: Look, Anne slept here. And wrote there. An adjoining bathroom suddenly reminded me that they were forbidden to make a noise with the flush tank during the day…how did that odd detail remain stuck in my head?
We could see a gigantic tree in bloom right outside Anne’s window: again, a Diary entry about the beloved tree that Anne measured the seasons of her life by. “It was Daddy’s birthday yesterday…Our horse-chestnut tree is in full bloom, and even more beautiful than last year”. May 13, 1944.
On June 12, 2009, Anne’s 80th birthday, ten saplings from this tree are being distributed to significant sites, including the 9/11 memorial in New York. An apt metaphor for growing and spreading a true appreciation of human rights and freedom.
I see a Visitor’s Book. John F Kennedy and Steven Spielberg have been emotionally moved to write in it. My comments seem hopelessly inadequate compared to their powerful phrasing.Inspiration to write
I am now in the Museum’s bookshop. I see a pleased bunch of tourists picking up a copy in Chinese. Is there one in… Tamil? I ask the attendant tentatively. Of course! Are you from India? she says with a smile. I tell her I am a writer. It strikes me then that perhaps my first stirrings of the joy of writing began with Anne’s book; were there other writers here too who felt the same way?
And like so many visitors streaming out towards the flower laden canals of Amsterdam, I too would hurry to a pretty café, sipping a drink, dipping randomly into the Diary again…
Goosebumps set in. For this is what I read in an April entry, a day that happens to be my birthday: "Dear Kitty, I don’t want to live in vain. I want to be useful to people, even those I’ve never met. I want to go on living even after my death… Yours, Anne.”
E-mail indubee8@yahoo.co.in
Museum file
Museum housed in original location, in central Amsterdam
Original red-chequered diary with actual writings/photos on display
Open 364 days of year, including Sundays (Closed: Yom Kippur)
One million visitors every year
Entry: Adults: €8.50; Kids: €4. Below 9 years: free
No tours, but free guide book in many languages
Original walls, layout, amenities largely intact
The Diary of Anne Frank among world’s most read books
Originally written in German; English translation most widely sold

Sunday, May 17, 2009

An Experiment With Time

The most complex concept which still has not been percieved and explained precisely by the human species is "TIME".Philospohers',Physicist's and Relegious perspectives about TIME are different and every arguments has their own proofs.TIME can be absolute,eternal or cannot even exist by itself...However,I was struck by another new theory about TIME when I watched the film "Irreversible" by which I was introduced to this theory proposed by an English Physicist - JW Dunne during early 19th century(don't exactly remember the TIME).This theory is more convincing to me and I am inclined towards it.
Theory - TIME is eternal and it does not exists linearly as we percieve.It is simultaneous though a human mind can percive it only in a linear way...Past,Present and Future.
To me,this theory supports the fact DESTINY and can serve as steps for relegious theories about TIME.Though the theory is hard to believe,it is actually amazing to percieve TIME in this way...ie.,My future has already happened and my past is still happening..Amazing to think this way.
The best example by which this theory can be explained is to the analogy of a book reading.At any given time,I can read only a page of the book.But the Book exists as a whole though I cannot read all the pages of the book at the same time.In the same way,my life in TIME exists as a whole though I can percieve it only in a linear way....A second after second.This amazing(to me it is confusing in a way)thought proposed by Dunne had a very critical response.I am in search of this book indeed and I presume it could teach me more about TIME.

Sunday, May 3, 2009

மூன்றாம் பால்

சமீபத்தில் படித்து சிந்தித்த கட்டுரை.......
கலகத்தை முன்னிறுத்தும் அரவாணிகளின் குரல்
ஏர் மகராசன்
பெண்ணும் ஆணும் இயற்கையின் படைப்பு என்பதில் எந்த அளவு உண்மை இருக்கின்றதோ, அதைப் போலவே அலிகள் என்றழைக்கப்படும் அரவாணிகளையும் இயற்கைதான் படைத்திருக்கிறது என்பதில் உண்மை இருக்கின்றது. பெண்ணும் ஆணும் கடவுளின் படைப்பு என்று நம்பிக்கை சார்ந்த ஆன்மீகத் தளத்தில் நின்று பார்த்தாலும் கூட, அரவாணிகளும் கடவுளின் படைப்புதான் என்பதில் நம்பிக்கை கொண்டாக வேண்டும். ஆக, பெண் என்பது ஒரு பாலினம்; ஆண் என்பது இன்னொரு பாலினம், அரவாணி என்பது மூன்றாம் பாலினம் எனக் கொள்ளலாம். ஆனால், சமூகத்தில் நிலவுகிற எல்லாச் சட்டகங்களுமே (Frams) மூன்றாம் பாலினத்தை அங்கீகரிப்பதில்லை. சமூகத்தின் பொதுத் தளங்கள் யாவும் அரவாணிகளை அருவருப்பான மனநிலை சார்ந்த மக்கள் பிரிவாகவே புரிந்து கொண்டிருக்கின்றன. இன்றைய வெகுமக்கள் ஊடகங்கள் யாவும் அரவாணிகளைக் கேவலமாகத்தான் காட்டி வருகின்றன. இத்தகைய ஊடகங்களால் உருவாக்கப்படும் கருத்தியலின் விளைவுகளால் சமூகமே இவர்களை இழிவான பிறவிகளாகப் பார்த்து வருகின்றது. அரவாணிகள் குறித்து அறிந்து கொள்ள நிறைய இருக்கின்றன. அரவாணிகள் பற்றிய தரவுகளை அவர்களே முன்மொழிகிற போதுதான் அது முழுமை கொள்ள முடியும். அவர்களிடம் கேட்டுப்பெறுகிற அல்லது பழகிப் பகிர்ந்து கொள்கிற செய்திகள் முழுமையான தரவுகளாக அமைந்திடாது. ஆயினும், அரவாணிகளைக் குறித்த முதல்நிலைப் புரிதலுக்காக சில அரவாணித் தோழர்களிடம் பெற்றுக் கொண்ட வாய்மொழித் தரவுகளை வைத்துக் கொண்டு சில புள்ளிகளைத் தொட்டுக் காட்ட முயற்சிக்கிறது இக்கட்டுரை.அரவாணிகள் உலகம் என்பது இங்குள்ள பெண் மற்றும் ஆண் உலகத்திலிருந்து தனித்து அமைந்திருக்கிறது. அரவாணிகளாகச் சேர்ந்து கொள்கிற அவர்கள் ஒரு தனிச் சமூகக் குழுவாகவே இருந்து கொண்டிருக்கிறார்கள். ‘அரவாணிகள் கம்யூனிட்டி’ என்ற அடிப்படையில் ‘ஜமாத்’ என்று வழங்கப்படுகிறது.ஆணின் உடல்-உணர்வுகள் பெண்ணின் உடல்-உணர்வுகளில் இருந்து வேறுபட்டிருப்பதைப் போலவே அரவாணிகளும் பெண்/ஆண் உடல் - உணர்வுகளில் இருந்து வேறுபட்டிருக்கிறார்கள்.எல்லோராலும் நினைக்கிற மாதிரி ஓர் ஆணோ அல்லது பெண்ணோ ஒரு குறிப்பிட்ட நாளில் திடீரென்று ஞானம் வந்து அரவாணியாக மாறிவிடுவதில்லை. (பெரும்பாலான அரவாணிகள் ஆணாகப் பிறந்து பெண்ணாக மாறியவர்கள் என்பதாலும், பெண்ணாகப் பிறந்து ஆணாக மாறுதல் என்பது மிகக் குறைவு என்பதாலும் ஆணாகப் பிறந்து பெண்ணாக மாறிய அரவாணிகளின் மாற்றங்கள் குறித்துப் பேசப்படுகின்றன.) ஆணாகப் பிறந்த அரவாணிகள் குழந்தைப் பருவத்திலேயே பெண் சார்ந்த அடையாளங்களையே விரும்புகின்றனர். பெண்களின் விளையாட்டுக்கள் எனச் சொல்லப் படுகிறவற்றின் மீதே ஈர்ப்பு கொள்கின்றனர். திரைப்படங்களில் வருகிற கதாநாயகி போல ஆடுவதும், வீட்டில் உள்ள பெண்களில் உடைகளான பாவாடை, தாவணி உடுத்திக் கொண்டு வீட்டுக்குள்ளேயே யாருக்கும் தெரியாமல் அழகு பார்த்துக் கொள்வதிலும், துண்டை எடுத்துத் தலையில் கட்டிக் கொண்டு சடை மாதிரி முடியை முடிந்து போட்டுக் கொள்வதைப் போல துண்டை எடுத்துக் கட்டிக் கொள்வதும் கண்களுக்கு மைதீட்டிக் கொள்வதும், வளையல் மாட்டிக் கொள்வதுமாகச் சின்ன வயதிலேயே இவற்றின் மீதெல்லாம் ஈர்ப்பு கொள்கிறார்கள். இம்மாதிரியான செய்கைகளின் போது வீட்டில் உள்ளவர்களோ பக்கத்து வீட்டாரோ உறவினர்களோ கண்டிக்கிறபோது அவர்களுக்குத் தெரியாமல் செய்து கொள்வதில் சந்தோசப்பட்டுக் கொள்கிறார்கள். பொதுவாகவே இவர்களுக்கு குழந்தைப் பருவ காலத்தில் பசங்களோடு சேருதல் என்பது பிடிக்காது, குழந்தைப் பருவத்தைத் தாண்டத் தாண்ட பெண்போல இருக்க விரும்புதல் அதிகமாகிப் போகிறது என்கிறார்கள். பெண்போல ஆடுவதும், உடை உடுத்திக் கொள்வதும், பேசுவதும் மற்றவர்களுக்கு அருவருப்பாகத் தோன்றினாலும், பெண்மையை உணர்கிற மாதிரியும் - தான் பெண் என்பதை யாருக்கோ உணர்த்துகிற மாதிரியும் எதிர்த்தாற் போல இருக்கும் மனம் உணர்த்திக் கொண்டே இருக்குமாம். அந்தப் பருவத்தில் இதுபோன்று இருப்பது வெட்கத்துக் குரிய விசயம் என்று நல்ல பிரஞ்ஞை இருந்ததினால் வெளியில் இதைப் பெரிதாகக் காட்டிக்கொள்ள அவர்கள் விரும்புவதில்லை.பெண்கள் பூப்படைகிற அல்லது ஆண்களுக்கு மீசை முளைக்கிற பருவத்தில் - பருவத்தில்தான் மிகப்பெரிய சிக்கல்கள் அவர்களுக்கு ஏற்படுகின்றன. பைத்தியம் பிடிப்பது மாதிரி உணர்வதும், வாழ்வதே சரியில்லை எனப் புலம்பிக் கொள்வதும், என்னமோ ஆகப்போகிறது என்ற பயமும் அவர்களுக்கு அடிக்கடி ஏற்படும். பெரும்பாலான அரவாணிகள் அந்தப் பருவத்தில் பைத்தியம் ஆகியிருக்க வேண்டும் அல்லது தற்கொலை செய்திருக்க வேண்டும் எனச் சொல்கிறார்கள். அந்தப் பருவத்தில் தங்களுக்குள் ஏற்பட்டுக் கொண்டிருக்கும் மாற்றங்களை உணரத் தொடங்கி விடுகிறார்கள். இதைவிட முக்கியமானது ஒவ்வொரு அரவாணியும் தனக்கு முன்பாக - முன்மாதிரியாக இருக்கும் அரவாணியைப் பார்த்த பிறகுதான், அதாவது அரவாணியும் வெளியே வந்து நடமாட முடியும்; உயிர்வாழ முடியும்; பெண்ணாகவும் ஆகிக் கொள்ள முடியும்; புடவை கட்டிக் கொள்ள முடியும் என்கிற அறிவும் முழுமையான பிரஞ்ஞையும் எற்பட்ட பிறகுதான் தன்னையும் ஓர் அரவாணியாக உணரத் தொடங்குகிறார்கள். அரவாணிகளைப் பார்க்கும்போது தொடக்கத்தில் பயமும் வியப்பும் வியப்பும் ஏற்பட்டு நாளாக நாளாக அவர்களோடு பழகும் வாய்ப்புகள் கிடைத்தபிறகு - அவர்களிடம் நிறையப் பேசப் பேச சில விசயங்களை உணர்வதாகச் சொல்கிறார்கள். வெளியில் வந்துவிட்ட அரவாணிகளோடு நெருக்கத்தையும் பழக்கத்தையும் ஏற்படுத்திக் கொள்வது தேவையெனக் கருதுகிறார்கள். இத்தகைய சூழல் அதிகமாக வாய்க்கிறபோது, ஒருவிதமான வெறி தொற்றிக் கொள்வதாகச் சொல்கிறார்கள். இந்நிலையில் ஒரு கட்டத்திற்கு மேல் தான் ‘ஆம்பிளை’/ ‘ஆண்” என்கிற அடையாளத்தோடு வாழவே முடியாது என்ற நிலை வந்துவிடுகிற போதுதான் அரவாணியாக உணரக் கூடியவர்கள் தங்கள் ‘இருப்பு’ குறித்த சிக்கல்களை எதிர்கொள்ள வேண்டியதாகிறது. தங்களின் அடையாளத்தை எப்படித் தொடர்வது என்று தவிப்பதாக ஆகிவிடுகிறது.சுருக்கமாகச் சொல்வதெனில், இந்தப் பருவத்தில் அவர்களுக்கு உளவியல் ரீதியான பிரச்சனைகள் நிறைய இருக்கின்றன. உடலால் ஆணாகவும் உள்ளத்தால் பெண்ணாகவும் ஆகிக் கொள்கிறார்கள். இப்படியாகத் தனக்குள்ளே நிகழக்கூடிய மாற்றங்களைத் தெளிவாக உணர்ந்த பிறகு ஆண் தன்மையிலிருந்து விடுபடவே அவர்கள் விரும்புகின்றனர். தான் அரவாணி என்பதைத் தெரிந்து கொண்ட ஒருவர் தன்னை அரவாணி என்று பகிரங்கப்படுத்திச் சொல்லிக் கொள்ள முன் வருவதில்லை. அப்படியே முன்வந்தாலும் அவர்களுக்கான அங்கீகாரம் கிடைப்பதில்லை.படித்தவர் - நல்ல வசதியான குடும்பப் பின்னணி சார்ந்தவர் உயர்த்திக் கொண்ட சாதியில் பிறந்து தன்னை அரவாணியாக உணர்ந்து கொண்டிருக்கும் எல்லோருமே தான் அரவாணி என்பதைச் சொல்லிக் கொள்ள முன்வருதில்லை. தான் அரவாணி என்பது பிறருக்குத் தெரிந்து விட்டால் குடும்பத்துக்கும் சாதிக்கும் கவுரவக் குறைச்சலாக இருக்கும் என்பதால் மிகச் சிறுபான்மை அளவில்தான் அரவாணியாக வெளியே வருகிறார்கள். ஒடுக்கப்பட்ட சமூகத்தில் பிறந்து அரவாணியாக உணரக் கூடியவர்களில் பெரும்பாலோர் வெளியே வந்து விடுகிறார்கள். இந்நிலையில் பெண்போல இருக்க விரும்பும் ஆணின் செயல்கள்யாவும் பெண்ணாக உணர்வதாக அமைகிற போதும், ஆண் உடலுக்குள் பெண்ணாகச் சிறைபட்டிருக்கிறோம் என்பதை உணர்கிறபோதும் ஒரு முடிவெடுக்கும் மனநிலைக்குத் தள்ளப்படுகிறார்கள். வீட்டிற்கு தான் அரவாணி என்பதைச் சொல்வதற்குப் பயந்து போனவர்கள் வீட்டைவிட்டு வெளியேறி விடுகிறார்கள். சில சமயங்கள் அரவாணியாக உணர்ந்தவர்களை வீட்டார்களே அடித்து உதைத்து வீட்டை விட்டே துரத்தி விடுகிறார்கள். ஆக அரவாணியாக மாறிப்போனவர்களைக் குடும்பமும் கை கழுவி விடுகிறது.ஒரு குடும்பத்தில் பிறந்திருந்தாலும் அக்குடும்பத்தாரோடு வாழ முடியாமல் போகிற அவலங்கள் எல்லா அரவாணிகளுக்குமே நேர்ந்து வருகிற கொடுமைகள். வெளி உலகத்திற்கு ஆணாகவும் - தன்னளவில் பெண்ணாகவும் இருப்பது என்பது இரட்டை வேடம் போடுதல் என்பதை உள்ளுக்குள் உணர்ந்தவர்கள் அரவாணியாகவே வாழ்ந்து கொண்டிருப்பவர் களோடு சேர்ந்து கொள்ள விரும்புகிறார்கள். உடல் தோற்றத்தாலும் பெண்ணாக மாற விரும்புகிறவர்கள் அறுவை சிகிச்சை செய்து கொள்கிறார்கள். பெண்ணாக உணரக்கூடிய பெரும்பாலான அரவாணிகள் ஆண் அடையாளத்தை விரும்புவதே கிடையாது. அறுவை சிகிச்சை செய்தோ அல்லது சில சடங்கு முறைகளின் மூலமோ ஆணுறுப்பை வெட்டி எறிகிறார்கள். இதன் மூலம் தனக்குள் இருக்கும் ஆண் தன்மை அழிந்து போனதாக உணர்கிறார்கள்.தன் குடும்பத்தில் பிறந்த ஒருவர் - தனக்குத் தெரிந்த ஒருவர் அரவாணியாக மாறிடக் கூடாது என்று கருதுகிறார்கள். இது அவர்களின் உளவியல் சார்ந்த பிரச்சனைகளால் ஏற்படக்கூடியது என்று நடுநிலைத் தன்மையோடு பார்க்க முடியாமல் கலாச்சார அதிர்ச்சியாகப் பார்க்கிறார்கள். ஒரு குடும்பத்தில் ஓர் அரவாணி இருந்து கொண்டிருப்பது குடும்பத்திற்கு அவமானமாகக் கருதப்படுகிறது. பெரும்பாலான குடும்பங்கள் அரவாணிப் பிள்ளைகளை அங்கீகரிப்பதில்லை.குடும்பத்தைவிட்டுப் பிரிந்து வாழ வேண்டிய சூழல் அரவாணிகளுக்கு ஏற்படுவதால், ஜமாத் என்றழைக்கப்படும் பெரும் குழு வட்டத்தோடு தங்களுக்கான வாழ்க்கையை அமைத்துக் கொள்கிறார்கள். அந்தக் குழு வாழ்க்கைக்குள் உறவு முறைகளை வகுத்துக் கொள்கிறார்கள். அந்தக் குழு வகுத்திருக்கும் கட்டுப்பாடுகளுக்குக் கட்டுப்பட்டுத்தான் ஒவ்வொரு அரவாணியும் இருக்க வேண்டும் என்கிறார்கள். அந்தக் கட்டுப்பாடுகளை மீறுகிற அரவாணிகளுக்குத் தண்டனை நிரம்ப உண்டு. பெரும்பாலான குழுக்கள் அரவாணிகளை ஒரு முதலீடாகவே பயன்படுத்தி வருகின்றன. தங்களின் வாழ்வாதாரப் பிரச்சனைகளிலிருந்து கொஞ்சமாவது இளைப்பாறிக் கொள்வதற்கும், தங்களை ஏதாவது ஒரு வகையில் உயிர்ப்பித்துக் கொள்வதற்கும், பிச்சை எடுத்தல் - பாலியல் தொழில் போன்றவைகளை அரவாணிகள் மேற்கொள்கின்றனர். பாலியல் தொழில் என்பது இவர்களின் விருப்பம் சார்ந்த தொழில் என்பதை விடவும், அவர்களுக்கு அம்மாதிரியான தொழில் மட்டும்தான் செய்ய முடியும் என்கிற நிலைமைகiள் இருக்கின்றபோது சமூகத்தின் பொதுப்புத்தி என்பது அரவாணிகளை பாலியல் தொழில் செய்வதற்கென்றே பிறந்தவர்களாகப் பார்த்துக் கொண்டிருக்கிறது. இப்பார்வையானது, அறியாமையில் வருவதல்ல; ஏற்கெனவே நிலவுகிற கருத்தியல் மதிப்பீடுகளின் தொடர்ச்சியாக வருவது. இம்மாதிரியான மதிப்பீடுகள் தோன்றுவதற்கு அரவாணிகள் நடத்தை முறைகள் காரணமாகச் சொல்லப் படுகின்றன பொது இடங்களில் உலாவுகிற அரவாணிகள் பெண்போல பாவித்துக் கொண்டு - தன்னிடம் இல்லாத பெண் நளினத்தை வலிந்து வருவித்துக் கொள்வதற்குக் காரணங்கள் இருக்கின்றன.ஒருவர் தன்னை பெண் என்று சொல்கிறாரோ இல்லையோ - ஆனால், தன்னை ஆண் என்று சொல்லிவிடக் கூடாது என உள்ளுக்குள் நினைத்துக் கொள்கிறார்கள். தன்னை ஒரு ‘ஒம்போது’ என்று சொல்வதை கூட சோகத்திலும் சந்தோசமாய் எடுத்துக் கொள்கிறார்கள். தான் பெண் இல்லைதான்; ஆனாலும் ஆண் என்று பிறர் சொல்லவில்லையே எனச் சந்தோசப்பட்டுக் கொள்கிறார்கள். பெண் தன்மைக்கான அங்கீகாரமாக அதை எடுத்துக் கொள்கிறார்கள். அவர்கள் இந்த மாதிரி நடந்து கொள்வதால்; ஆண்கள் தங்களின் பாலியல் இச்சைகளைத் தீர்த்துக் கொள்வதற்கான ஊடகமாகப் பார்க்கிறார்கள். இம்மாதிரி அணுகுவதை அரவாணிகளும் விரும்புகிறார்கள். ஏனெனில் ஒருவன் தன் கையைப் பிடிக்கிறான்; மார்பகங்களைப் பார்க்கிறான்; தன்னோடு உறவு கொள்ள விரும்புகிறான் எனில் தன்னிடம் பெண் தன்மை இருப்பதினால்தானே அவ்வாறு நடந்து கொள்கிறான் என்று உள்ளுக்குள் சந்தோசப்பட்டுக் கொள்கிறார்கள். ஆக, அரவாணிகளின் இம்மாதிரியான செயல் பாடுகளை ஆண் தன்மையினைத் தூக்கி எறிவதற்கான முயற்சிகளாகக் கருத முடிகிறது.மனிதப் பிறவியாகவே பிறந்த அரவாணிகளைக் கேவலமான பண்பாட்டுக் குரியவர்கள் எனச் சொல்வதற்குப் பின்னால் இந்தியச் சூழலில் இந்து மதம் சார்ந்த ஆண் ஆதிக்கம் பேசுகிற தொன்மங்கள் வினையாற்றுகின்றன. இந்து மதம் சிலவற்றைப் புனிதமெனவும் அப்புனிதத்திற்கு மாறாக இருக்கக்கூடிய / விலகி நிற்கக் கூடிய / எதிராக இருக்கக் கூடிய யாவும் தீட்டு என இழிவு படுத்தி வைத்திருக்கிறது. இந்து மதம் சார்ந்த கருத்தியல்கள் சமூகத்தின் பொதுக் கருத்தியல்களாகப் பரப்பப்பட்டிருக் கின்றன. இந்து மதம் சார்ந்த கருத்தியல்கள் ஒன்றுதான் ‘லிங்க மய்ய வாதம்’. தந்தை வழிச் சமூகத்தின் எச்சங்களை இக்கருத்தியல்கள் தாங்கி நிற்பதைப் பார்க்கலாம். ஆண் மேலானவன்; உயர்வானவன்; வலிமையானவன்; ஆளக் கூடியவன்; புனிதமானவன் என்பதாக லிங்க மய்ய வாதம் ஆண் தலைமையை முன்வைக்கும். அதே போல பெண்ணின் யோனி வழிப் புணர்ச்சிதான் இயற்கையானது; அதுதான் புனிதமானது என்ற கருத்தியலும் சமூகத்தில் மேலோங்கி நிற்கிறது. இக்கருத்தியல்கள் அரவாணிகளை எப்படிப் பார்க்கிறது? அரவாணிகள் ஆண்குறியோடு பிறந்திருந்தாலும் ஆண்குறி தனக்கு இருப்பதை விரும்பாதவர்கள். ஏதாவது ஒரு வகையில் ஆண் குறியை அறுத்து எறிந்து புதைத்து விடுகிறார்கள். இதுவே லிங்க மய்ய வாதத்தைத் தகர்க்கும் தன்மை கொண்டது. லிங்க மய்ய வாதத்திற்கு நேர் எதிரான கலகத்தன்மை கொண்டது. இன்னொன்று அரவாணிகளுடனான பாலியல் புணர்ச்சி என்பது யோனி வழிபட்டதல்ல. ஆக, லிங்க மய்ய வாதத்திற்குள் பெண் கீழாக வைக்கப்படுகிறாள். லிங்க மய்ய வாதத்திற்குள் வராத / எதிராக இருக்கும் அரவாணிகள் இழிவானவர்களாகக் கருத்தாக்கம் செய்கிறது. அவ்வாதம், இதன் நீட்சியாகத்தான் அரவாணிகளைக் கேவலமாகப் பார்ப்பதும், அங்கீகரிக்காமல் இருப்பதுமான நிகழ்வுகள் அமைகின்றன.அரவாணிகளுக்கான இடம் மறுக்கப்பட்டே வருகின்றன. பெரும்பாலான அரவாணிகள் கல்வியைத் தொடர முடியாமலே போகின்றனர். வேலை தேடிச் செல்கிறபோது அவ்வேலைக்கு லாயக்கற்றவர்கள் என ஒதுக்கப் படுகின்றனர். சான்றிதழ்களில் பாலினம் எனக் குறிக்கப்பெறும் இடத்தினில் பெண் என்றோ ஆண் என்றோ பதிவு செய்து கொள்ளலாம். ஆனால் அரவாணி எனும் மூன்றாம் பாலினத்தைப் பதிவு செய்து கொள்வதற்கான அனுமதியும் அங்கீகாரமும் வழங்கப்படுவதில்லை. இந்நாட்டில் பிறந்த குடிமக்கள் என்ற நிலையில் கூட அரவாணிகள் நடத்தப்படுவதில்லை. குடும்ப அட்டைகள் வாக்காளர் பதிவுகள் வங்கிக் கணக்குகள் போன்றவற்றில் அரவாணிகளுக்கான இடம் ஒதுக்கப்பட்டே வருகின்றன. ஆணாக இருந்து பெண்ணாக மாறியவர் என்ற மருத்துவச் சான்றிதழ் கொடுத்தல் மிகவும் அரிதாக இருக்கிறது. ஆகவே அரவாணிகளுக்குச் சட்ட அங்கீகாரம் மிக முக்கியமானதாகப் படுகிறது.இங்கே பெண்களுமே அரவாணிகளைக் கேவலமாகத்தான் பார்க்கிறார்கள். சமூகத்தில் பிறந்த ஒவ்வொரு பெண்ணுக்கும் ஆணுக்கும் பாதுகாப்பும் பகிர்தலும் குறைந்தளவேனும் கிடைக்கப் பெறும். ஆனால், அரவாணிகளுக்கு அத்தகைய வாய்ப்புகள் அமைவதில்லை. ஏனெனில், திருமணம் என்கிற ஒன்று இவர்களுக்கு அமைவதில்லை. பெரும்பாலான ஆண்கள் பாலியல் ஊடகமாகத்தான் அரவாணிகளைப் பார்க்கிறார்களே தவிர, அரவாணியை மனைவியாக / துணைவியாக / வாழ்க்கையைப் பகிர்ந்து கொள்ளும் பங்காளராக ஏற்றுக் கொள்வதில்லை. ஒருவேளை, அரவாணிகள் திருமண உறவை விரும்பினால் கூட அவர்களை மணந்து கொள்வதற்கு யாரும் முன்வருவதில்லை. அதற்குக் காரணம், அரவாணிகளால் குழந்தை பெற்றுக் கொள்ள முடியாது. சராசரிப் பெண்ணைப் போல தாய்மைப் பேறு அடைய முடியாது. ஏனெனில் அரவாணிகளுக்குக் கர்ப்பப்பையே கிடையாது. இந்தக் கர்ப்பப்பை தான் பெண்ணை அடிமைச் சிறையில் வைத்திருக்க உதவுகிறது. அரவாணிகளோ கர்ப்பப்பை இல்லாமல் இருந்தும் கூட அவர்களால் சுதந்திரமாக நடமாட முடியவில்லை. மனித இன மறுஉற்பத்தியை அரவாணிகள் செய்ய முடியாது என்பதனாலே அவர்கள் ஒதுக்கலுக்கு உள்ளாகிறார்கள் என்பது குறிப்படத்தக்கது. பெண்கள் தங்களின் அடிமைச் சிறையிலிருந்து விடுதலை பெற வேண்டுமானால் கர்ப்பப் பைகளை அறுத்தெறியுங்கள் என்றார் பெரியார். இதைச் சமூகம் ஓரளவேணும் உணரத் தொடங்கினாலும் கூட, கர்ப்பப்பைகளே இல்லாத அரவாணிகளைப் பற்றிப் புரிந்து கொள்ள மறுப்பு தெரிவிக்கிறது. அதற்குக் காரணம், அவர்களின் பிறப்பே கலகமாக அமைந்திருப்பதுதான். ஒரு பெண் ஆணுக்குரிய சுதந்திரத்தோடு வளர்ந்தால் எப்படி இருப்பாளோ அப்படித்தான் அரவாணிகளும் இருக்கிறார்கள். ஒரு பெண்ணை பெண்ணாக வளர்க்காமல் ஆணுக்குரிய சுதந்திரத்தோடு வளர்த்தால் தன்னுடைய இருபது வயதில் எப்படி இருப்பாளோ அப்படித்தான் அரவாணிகளும் இருக்கிறார்கள். இப்படிப்பட்ட அரவாணிகளின் அடிப்படையையே புரிந்து கொள்ள மறுக்கிறது சமூகம், அரவாணிகளுக்கு உழைப்பே மறுக்கப்படுகிறது; இருத்தலே கேள்விக்குள்ளாகிறது; பெற்றோர்களே ஏற்றுக் கொள்ள மறுக்கிறார்கள்.அரவாணிகளைக் குறித்து தவறான கற்பிதங்களைச் சமூகம் உருவாக்கி வைத்திருந்தாலும், அதை மாற்றிட சமூக மாற்றத்திற்கான இயக்கங்களும் இதில் கவனம் செலுத்தியாக வேண்டும். அரவாணிகளும் மனிதர்களே என்ற பார்வை மாற்று அமைப்புகள் / இயக்கங்கள் போன்றவற்றில் வந்திருந்தாலும் அரவாணிகள் குறித்த செயல்பாடுகளைப் பெரும்பாலும் தொண்டு நிறுவனங்களே கையாண்டு வருகின்றன. இத்தொண்டு நிறுவனங்கள் பெரும்பாலும் கணக்கு காட்டுவதைத்தான் மேற்கொள்கின்றன என்ற விமர்சனங்கள் பரவலாக உண்டு. அரவாணிகளுக்கான தொண்டு நிறுவனங்கள் எய்ட்சு தொடர்பான விழிப்புணர்வு இயக்கங்களையும் - ஆணுறை விநியோகம் தொடர்பான காரியங்களையும் செய்து வருகின்றன. இவ்வேலைகளில் அரவாணிகளே பெரும்பாலும் ஈடுபடுத்தப் படுகின்றனர். இம்மாதிரியான வேலைகளும் அரவாணிகளுக்கென்று ஒதுக்கப்பட்ட வேலைகளாகி விட்டன. அவர்களுக்கு மாற்று ஏற்பாடுகளை / மாற்று வேலைகளைச் செய்வதற்கான சூழல் உருவாக்கப்படும்போதுதான் அவர்களை மனிதர்களாக ஏற்றுக் கொண்டிருப்பதை உறுதிப்படுத்த முடியும். அரவாணிகளுக்குச் சொத்துரிமை வழங்குதலும், கல்வி வேலை வாய்ப்புகளுக்கான இடஒதுக்கீடு வழங்குவதும் கூட அவர்களுக்கான அங்கீகாரமாக அமையும். அரவாணிகள் தனித்த பிறவிகள் அல்ல; மனிதப் பிறவிகள்தான் என்பதை உரத்துச் சொல்லும் காலம் என்றைக்கு வருகிறதோ, அன்றைக்குத்தான் மனிதர்களைச் சமூகம் புரிந்து கொண்டதாகக் கருத முடியும்.

Thursday, April 23, 2009

Hidden hunger

It is often assumed that hunger defaces only the rural landscape; and that although cities may engender other forms of violence, its colonies, shanties and streets are free of that most terrible form of want — of food for a hungry belly. But we discovered — in a study of homeless people that we undertook over two years in the streets of Patna, Delhi, Chennai and Madurai — hunger to be rampant, and sometimes desperate, even on city streets, although obscured in the smoggy haze of city lights.
Budham Bai, a grizzly old homeless woman in the country’s capital, eats only what she gets out from the charity of temple worshippers, and saves all the cash she is given as alms to send back to her village. Many times, she has to be content with only one meal, but usually she is able to manage two half meals a day. She spends eight months a year begging and sleeping in the courtyard of Kalkaji Mandir in Delhi, to support her ailing husband in their village in Uttar Pradesh. He is too proud to beg. Bare survival
Most of the food street children buy are at food stalls. On bad days, some eat at dargahs, gurudwaras or temples, and the younger ones forage for food in rubbish heaps. Phelena Devi, abandoned by her husband, lives alone on the platform in Patna and earns 20 to 30 rupees per day from picking rags. Every morning, she spends two rupees on tea. Only after she completes her work by late afternoon does she buy her first meal of the day from a stall. The day she has enough money, she eats from the hotel on the station. For eight rupees she eats rice, dal and vegetables, and at night, she gets herself three rotis that cost her six rupees. Later she forages in the bins for bits of biscuits and samosas, and sometimes begs at temples.
Many buy cooked food, sometimes from humble eateries on the pavements themselves. Mythili has grown up with her family on a pavement in Chennai; her mother runs a small stall on the pavement itself to serve food to other homeless people. Her overheads are so low and the fare very elementary, to make the meals affordable to homeless people. The mendicant homeless population of Madurai is fed often by charitable organisations. Only meal of the day
Leprosy patients Bhagniman and Janak in Patna depend on stale leftovers that they are given as they beg in the day. But at night, they try to set up a makeshift stove between two bricks, and boil some hot rice. In Chennai, we saw women setting out their stoves only close to midnight after the streets were emptied of pedestrians, and they woke their sleeping children to groggily eat their only self-cooked meal for the day. This is how more than half the homeless people we spoke to in Chennai managed to eat at least one “home”-cooked meal. But cooking food is even more trying during the rainy seasons, as they cannot keep their fires burning under the pouring rain, and the wet surface hinders the lighting of a hearth even after the rain stops. Linked to homelessness
The nature of their dwellings, if any — makeshift and open to the sky — forces homeless people to depend extensively on external sources for their food — through purchase, foraging, or receiving food in charity. The condition of being homeless in the city also typically means lacking a place to cook, or to store rations and one’s utensils (except where families are able to colonise segments of pavement for long periods like in Chennai). Purchasing food may involve greater expense; and that too for less healthy food. In Patna we observed that none of the homeless people store any food due to its perishable nature, and because they had no secured space to store anything. Besides, fuel is something that is beyond their means. Often they can be seen cooking on fires burning between bricks, the weak fire fed with bits of branches and dry twigs that the homeless people have collected, or with cakes of cow dung collected from the droppings of stray cattle. We found that few homeless people in Delhi can cook their own meals. Around half purchase their dinner, the rest eat at shrines, beg or forage for food in the railway station, eating leftovers from trains that serve food to passengers.
Not being able to cook food at home results not just in poor nutrition, but also high expenditures. We found that many homeless people spend 50 to 90 per cent of their income on food. But even this is often not enough. A woman who looks after her homeless family in Patna complained, “Our daily income is 70 rupees, so how can we get enough food from that? On top of that, we have five children to look after.”Sacrificing everything else
If they still manage to eat nutritious food, it is to the sacrifice of almost everything else. In Patna, we met Deepak studying under a street light. He is the 10-year-old son of a rickshaw-puller, who lives with his father on the pavement. His father wanted him to become a “sahib”, and therefore brought him to study in a school in the city, instead of leaving him in his village with his mother. He is a caring father, who spends a great deal of what he earns to feed his son well. He buys for him every night a packet of biscuits for three rupees. This is his breakfast the next morning. Later the boy eats roti with vegetables bought from a roadside hotel, and a small cup of milk. Ganesh, Deepak’s father says, “Even if I don’t eat, I buy a cup of milk for my Deepak everyday.” In school, there is khichri or gruel in the State financed midday meal. Ganesh buys an egg for Deepak once in few days. Last resort
On days when they are unable to find work, in Delhi many of the homeless seek free food from religious places, and street children also depend on friends for food. It is interesting that a fifth of the homeless people we spoke to said that they prefer to stay hungry than depend on charity from religious places, relatives and friends. In Chennai, one-fourth of the respondents borrow money from other homeless people during such lean days, and a tenth per cent are helped by their neighbours who share their food. A small portion dulls their appetite by drinking tea. In Madurai, on the other hand, they keep their hunger at bay with beedis, drugs, tea or just water, or else they beg or get food on credit. In Patna, a third of those we spoke to said they just stay hungry, a seventh solicit food from others, and others eat on credit.
A homeless man remarked bitterly in Patna, “God has two ways of looking at His people. For one segment of people, He leaves the strings loose, but for the poor He keeps a tight hold on the strings. He gives us so much pain: whereas we crave for good food, for fruits, meat and fish, they get so much to eat…”
Article by Harsh Mander in The Hindu - Magazine dated 19/04/2009

Friday, April 3, 2009

Cutting the Creative Wings

Education is definitely a very important need for any children and it forms the vital essence for social and cultural growths. It is equally important to understand the way the people are educated. But the systematic education system followed by its own set of rules in these current days does not make a student to a scholar. However education is viewed more in terms of earning money rather than gaining knowledge. Engineering, Medicine degrees are more valued than Arts, Commerce or any other degrees for the only reason that an Engineering or Medicine degree can help to earn more money. I wonder, in reality, does discrimination exists when it comes to different fields of education?

Apparently, the main concern for the parents and children these days are to pass from lower standards to higher standards rather than learning new things. I don’t think at any instance an engineer is more superior to an accountant for an only reason that he is an engineer. In fact, he doesn’t know what an accountant knows. Recently I was reading a book about a Hangman who meets his school teacher after a long time and feels very bad to reveal himself as a hangman before his teacher. But the teacher explains him that in no way he is superior to him only because he is a teacher. Every job should be done by someone here and that is the Dharma.

But education in our view has become more like a practice to find a money earning job. And when it comes to Public Examinations the case has become too far worse. These exams are projected as life deciding exams and so personal living is restricted for a student. In the name of aggressive and intense coaching, freedom is taken away from them. And people scoring low marks in these exams are humiliated to the core. And a skeptic view is created about their future too.

A good education should develop an individual’s skills. It should not cut the creative wings of an individual. Instead, we are cutting their wings and teaching them only what is written in the text books. Here is a classic example…

Teacher: What does a cow gives us?

Student: Dung

Teacher: No…Its Milk

Student: But why shouldn’t I say dung?

Teacher: Ahh…You are abnormal. Why do I get oddballs in my class?

The answer from the later is definitely as valid as the answer from the former. But here the student is perceived as an oddball. This is the real case with many students here. We are teaching the students only to by heart the texts from the books and encouraging them to choose an education which can give them more money. We do not identify and nourish their creative skills and make them to be a scholar in the society.

An alternative education system has to be sought here. All professions should be viewed without bias. Be it Media, Politics, Engineering, Literature, Medicine etc….All should viewed with their own credits. Education should be valued more than money. And that could form a society of peace, happiness and joy.

Wednesday, March 25, 2009

Earth Hour 2009

The planet we live in this universe is the only planet,atleast for now,which can support complex and complicated life systems.And we six sensed human beings have already destroyed its natural resources and now worrying about the way the globe is warming and hence the changes in the climate.We already ensured that we will not allow our future generations to enjoy this planet.Thanks to the human habitats.
Despite all these, few environmentalists who are studying the way the planet is changing its environment are crying and appealing to people to help the planet to survive.One such action is Earth Hour 2009.Please check the below link to know more about it(Please spare some time to read and understand what it is.If you are so busy that you could not even read the content...then **** off).Try to join it...Save Earth(Of course you dont have rights to destroy it...But stop exploiting it)
Link - www.earthhour.org

Thursday, March 19, 2009

நான் கடவுள் - கருத்துப் பதிவு

இந்த திரைப்படம் பற்றிய எனது கருத்துகளை பதிவு செய்வதற்கு முன்,பாலாவோடு எனக்குள்ள உறவையும்,அவரது படைப்புகளோடு எனக்குள்ள இனக்கத்தையும்,இந்த திரைப்படத்தைப் பற்றிய எனது எதிர்பார்ப்புகளையும் நீட்டி முழக்காமல் சொல்லி விடுவது என விரும்புகிறேன்.
முதலில் பாலா
இவரோடு எனக்குள்ள உறவு,உணர்வுகளின் வழியே பிண்ணப்பட்ட ஒன்று.ஏகலைவன் துரோணரிடம் முகம் பார்க்காமல் பயின்றது போல்,என்னுடைய அனைத்து கேள்விகளுக்கும் அவருடைய படைப்புகளில் விடை தேடிக் கொள்கிறேன்.இவரைப் பற்றியும்,இவரோடு எனது உணர்வுகளையும் தனியாகப் பதிவு செய்ய விழைகிறேன்.So Iam stopping it here.
அடுத்து நான் கடவுள் மீது எனது எதிர்பார்ப்பு
அஹம் ப்ரமாஸ்மி-நான் கடவுள் என்பது இந்து சனாதான தர்மத்தின் அடிப்படை மூலம்.4 வேதங்களும்,12 உபநிடதங்களும் இந்த கூற்றை நேரிடையாகவும்,கீதை மறைமுகமாகவும் அறிவிக்கின்றன.கோயில்களும்,பல கடவுள்களும் வெறும் தியானத்திற்காகவே அன்றி அவை அனைத்தும் வெறும் கற்பனை உருவங்களே.
"உள்ளத னைத்திலு முள்ளொளி யாகி
யொளிர்ந்திடு மான்மாவே - இங்குக்
கொள்ளற் கரிய பிரம்மென் றேமறை
கூவுதல் கேளீரோ?"
என்றும்,இன்னும் பல் வேறு பக்திப் பாடல்களிலும் ஆன்மாவைக் கடவுளாக(அதன் மூலம் ஒவ்வொரு தனி உயிரும் கடவுளாகின்றன)அறிவித்து ஓய்ந்து போனான் பாரதி.பாரதியைப் பற்றியும்,அவனது தத்துவ,ஆன்மீக அறிவைப் பற்றி மற்றொரு நாள் எழுத எத்தனிக்கிறேன்.ஆக,கடவுளைப் பற்றிய எனது கேள்விகளுக்கு விடை தரும் என்ற நம்பிக்கை இப்படத்தின் மேல் எனது ஆர்வத்தை தூண்டி இருந்தது.தற்செயலாகவோ,எப்படியோ எனது வாழ்வில் என்னை யோசிக்கத் தூண்டிய "பிச்சைப் பாத்திரம் ஏந்தி வந்தேன் ஐயனே"(பத்து வருடங்களுக்கு முன் வெளி வந்த ரமண மாலை.இந்த பாடலின் வரிகளைக் கேட்டு என் உணர்வுகள் எல்லைகளைத் தாண்டி இருக்கின்றன)என்ற பாடல் இந்தப் படத்தில் இடம் பெறுவது தெரிந்து மிகுந்த ஆர்வம் உற்றேன்.மேலும் சித்தர்கள் மீதும் அவர்கள் கருத்துகள் மீதும் அளவு கடந்த அபிமானம் எனக்கு உண்டு.இப்படத்தைப் பற்றிய எனது எதிர்பார்ப்புகளுக்கான காரணங்களை இதற்கு மேல் விவரிக்க வேண்டாம் என முடிவு செய்து இத்தோடு முடிக்கிறேன்.இனி,படத்தைப் பற்றி..........
நான் கற்பனை செய்து வைத்திருந்த கேள்விகளுக்கு ஒவ்வாமல் இருந்த போதும்,படைப்பளியாக பாலா ஒரு அரிய இடத்தை,வாழ்க்கையின் விளிம்பை,அதன் குரூரத்தை,அதன் ஆனந்ததை எனப் பலவிதமாக பரிமானித்துக் காட்டி இருக்கிறார்.நிதர்சனமான உண்மைகளை இயல்பாக காட்டிய விதம் பலருக்கு அருவருப்பையும்,சிலருக்கு அதிசயத்தையும் கொடுத்துள்ளது.வெகு சில பலஹீனமானவர்களுக்கு ஆர்யாவின் தோற்றம்,பிச்சை எடுப்பவர்களின் வாழ்க்கைத் துயரம் படத்தைப் பார்க்க முடியாத உணர்வை கொடுத்துள்ளது."Dark Reality" என்று கூறப்படுகிற வன்முறையான் உண்மைகளை களமாக வைத்து படைப்புகளை படைக்கும் இயக்குனர்கள் உலகில் மிகக் குறைவே.அகிரா குரோசோசவாவின் படைப்புகளில் இருக்கும் அழுத்ததை பாலா கொடுக்க முனைந்திருக்கிறார்.வெற்றியும் பெற்றிருக்கிறார்.
சில எழுத்தாளர்கள் இப்படத்தை கடுமையாக விமர்சித்து இருக்கின்றனர்.பலர் பதிவு செய்ய மறுக்கும் விஷயங்களை பதிவு செய்வதாலேயே ஒரு படைப்பு சிறந்த படைப்பாகாது என்பதும்,இந்த படம் just romanticizes poverty என்றும் கருத்து தெரிவிக்கின்றனர்.ஆனால் என் கருத்து - Slumdog Millionare romanticizes and exploits poverty whereas Naan Kadavul does not do that......
இந்த படம் ஒரு ஆன்மீகப் படமல்ல.ஆன்மீகத்தையும் கடவுளையும் தேடுகிற படம்.வாழ்வு,பிறப்பு,இறப்பு என்ற அடிப்படை தத்துவங்களை ஆராய முயல்கிற படம்.அழுகை,மகிழ்ச்சி,கோபம்,பசி என்ற மனித உணர்வுகளை ஆழச் சென்று பார்க்கின்ற முயற்சி.கை,கால்,கண்,வாய்,முகம் என்ற மனித உறுப்புகளின் வேறுபட்ட தன்மைகளை பதிவு செய்கின்ற முயற்சி.வாழ்க்கையின் இரு விளிம்புகளில் வாழும் மனிதர்களை ஒன்று சேர்க்கின்ற முயற்சி.கடவுளைப் பற்றியும் அதன் தன்மைகளைப் பற்றியும் சொல்கின்ற படம்.மரணத்தின் புனிதத்தையும் அதன் அசிங்கத்தையும் பதிவு செய்ய வேண்டிய கட்டாயத்தை உணர்ந்த படைப்பாளியின் படைப்பு.
திரைக்கதை என்று பொறுத்த வரை,பாலா தனது முந்தைய படைப்புகளின் உத்தியையே கையாண்டிருக்கிறார்.சிறு வயதிலேயே ஒருவனை சமூக வாழ்க்கையில் இருந்து பிரித்து,அவனுக்கு கிடைக்க வேண்டிய உறவுகளின் உணர்வுகளை மறுத்து,பிறகு காலம் கழித்து அவனை சமூகத்தில் சேர்த்து விட்டு அவன் பார்வையில் கதையை நகர்த்தும் பாணியை மாற்றாமல் கடைபிடித்திருக்கிறார்.நந்தாவில் சூர்யாவை சிறுவர் சிறைச்சாலையிலும்,பிதாமகனில் விக்ரமை மயானத்திலும் விட்டவர்,நான் கடவுளில் ஆர்யாவை காசியில் வளர விடுகிறார்.அதன் மூலம் ஆர்யாவை சமூக வாழ்வில் இருந்து பிரித்து விடுகிறார்.அகோரியாக வளரும் ஆர்யாவின் மூலம் காசியின் மற்றொரு பரிமானத்தை எடுத்துரைக்கிறார்.பின்பு ஆர்யாவை சராசரி மனித வாழ்வில் புகுத்தி வாழ்வின் நிதர்சனத்தை படம் பிடித்திருக்கிறார்.
இசையில் இளையராஜா காட்சிகளுக்கு உயிர் கொடுத்திருக்கிறார்.காசியின் பிண்ணணியில் ஒலிக்கும் குனாலின் "மா கங்கா காசி பதாரி" மனதைப் பிசைகிறது(இந்தப் பாடல் இளையராஜாவின் பாடல் அல்ல.இது ஒரு பஜன்).ஆனால் அதன் பின்னர் வரும் 'ஓம் சிவோஹம்" நாடி நரம்புகளில் உக்கிரத்தை ஏற்றுகிறது.மற்ற பாடல்களிலும்,பிண்ணணி இசையிலும் இளையராஜா காட்சிகளுக்கு உயிர் கொடுத்திருக்கிறார்.மேலும் மிகுந்த சிரத்தை கொள்ளாமல் தனது பழைய "மாதா உன் கோயிலில் மணி தீபம் ஏற்றினேன்"பாடலை பதிவு செய்திருக்கிறார்.பிண்ணணி இசையிலும் தனது இசை ஞானத்தை தெளிவு படுத்தியிருக்கிறார்.சங்கு,உடுக்கை என மிரட்டியிருக்கிறார்.
"புளுத்தினான்..தேவடியா மகன்.."என்று கடவுளை சாடும் வசனத்தில் கடவுளின் மேல் எளியவர்களுக்கு ஏற்படும் கோபத்தை பதிவு செய்த ஜெயமோகன்,"நெருப்புக்கு ஏதுடா சுத்தம் அசுத்தம்","தோமைன்னா என்னன்னு தெரியுமில்லடி","வாய் திறக்காத,கண் பார்க்காத சாமி என்னடா சாமி","அம்பானி செல்பேன் விக்கறவண்டா" என்ற வசனங்களில் தனது இலக்கிய அறிவை வெளிப்படுத்தியிருக்கிறார் .மற்ற படங்களில் தானே வசனம் எழுதிய பாலா இந்த படத்தில் ஜெயமோகனிடம் அப்பொறுப்பை ஒப்படைத்து விட்டார்.அதை ஜெயமோகனும் செவ்வனே செய்திருக்கிறார்(ஜெயமோகனின் ஏழாம் உலகத்தின் தழுவலே நான் கடவுள்).படத்தின் இறுதிக் காட்சிகளில் பூஜாவின் வசனங்கள் கடவுளை கேள்விக்கு உள்ளாக்குகின்றன.
ஆர்யா,பூஜா மற்றும் அனைத்து கதாபாத்திரங்களின் நடிப்பும் மிக இயல்பாக படைக்கப்பட்டிருக்கின்றன.
மொத்தத்தில் இந்த படம் என் மன உணர்வுகளின் ஆழம் சென்று என்னை அசைத்துப் பார்த்து விட்டன.எங்கள் ஊரில்,நான் வசித்த தெருவில் நகை செய்யும் ஆசாரிகள் அதிகம்.அவர்கள் குப்பை என்று சாக்கடையில் வீசும் குப்பைகளை களைந்து அதில் கிடைக்கும் குண்டுமணி தங்கங்களை நம்பி பல குடும்பங்கள் எங்கள் தெருவில் வசித்து வந்தன.அவர்களுக்கென்று தனி வீடோ வாசலோ கிடையாது.அவர்கள் பிச்சை எடுத்தே வாழ்ந்தனர்.ஒரு நாள்(நினைவு தெரிந்து அப்போது நான் 11-ம் வகுப்பு படித்து கொண்டிருந்தேன்)நான் பள்ளி சென்று கொண்டிருந்த போது அந்த குடும்பத்தை சேர்ந்த மனிதன் ஒருவன் எறும்புகள் மொய்த்துக் கொண்டிருந்த தோசை ஒன்றை ஊதி தின்று கொண்டிருந்தான்.வாழ்க்கையைப் பற்றிய எனது எண்ணங்களை மாற்றிப் போட்ட சம்பவம் அது.அப்பொழுது அம்மனிதனுக்காக பரிதாபப்பட்ட நான்,இப்பொழுது அவன் எறும்பகளின் உணவை பறித்துக் கொண்டான் எனவே எண்ணுகிறேன்.நாம் அனைவரும் அடுத்தவரின் உணவை பறித்தே வாழ்கிறோம் என எண்ணுகிறேன்.நம் அனைவரின் வாழ்க்கையையும் "தாண்டவன்" கதாபாத்திரத்தின் மூலம் பாலா செதுக்கியிருக்கிறார்.
மொத்ததில் "நான் கடவுள்" திரைப்படத்தை,அதன் ஆக்கத்தை 1994-ல் புலிட்சர் விருது பெற்ற ஒரு புகைப்படத்டோடு ஒப்பிட விரும்புகிறேன்.
புகைப்படம்

பசியின் எல்லை தாண்டிய கோரத்தில் இருக்கும் ஒரு குழந்தையை அது இறந்து விடும் என எண்ணி தன் உணவாகக் கொள்ள காத்திருக்கிறது ஒரு கழுகு.அந்த குழந்தையைக் காப்பாற்ற முயலாமல் அக்காட்சியை படம் பிடித்துருக்கிறார் ஒரு புகைப்படக்காரர்.நாமெல்லாம் அந்த கழுகாகவும்(தாண்டவன்),அந்த குழந்தை நாம் தினமும் காணும் பிச்சைக்காரர்களாகவும்(பூஜா),இந்த காட்சியை கண்டும் அதை தவிர்க்காத புகைப்படக்காரராக கடவுள்(ஆர்யா) என பாலாவின் வாழ்க்கை விவரிப்பு ஒவ்வொரு மனிதனின் செவிட்டில் அறைந்தது போல இருக்கிறது.
இதற்கு மேல் இப்படத்தைப் பற்றி எழுத என்னால் முடியவில்லை....I am sorry...I have no words

Wednesday, March 18, 2009

ஓம் சிவோஹம் - நான் கடவுள் பாடல் தமிழாக்கம்

இந்த பாடல் வெளியிடப்பட்ட நாள் முதலே இதனை தமிழாக்கம் செய்ய வேண்டும் என்கிற எண்ணம் எனக்குள்ளே தோன்றிய போதும்,சமஸ்கிருதம் முறையாக பயிலாத காரணத்தாலும்,என்னுடைய சோம்பல் மிகுதியாலும்,இந்த வேலையை முடிக்காமாலே கழித்து கடத்தி விட்டேன்.ஆனால் இப்போது அதன் முக்கியத்தன்மையை உணர்ந்து இந்த மொழியாக்கத்தைப் பதிவு செய்கிறேன்.
மொழியாக்கம் செய்யப்படும் எந்த பாடலும்,கட்டுரையும் முறையாக அந்த மொழியைப் பயிலாதவர்கள் செய்யும் போது,அந்த மொழியாக்கத்தை உண்மையான படைப்பின் அர்த்தமாகவோ,பிரதியாகவோ எடுத்துக் கொள்ள கூடாது.இந்த மொழியாக்கமும் அவ்வகையே.நேரடியான அர்த்தமாக கொள்லாமல்,ஒரு புரிதலாக கொள்ள வேண்டுகிறேன்.
நன்றி - கிரிராஜன்(இம்மொழியாக்கதிற்கு உதவியவர்)
பாடல்
ஹர ஹர ஹர ஹர ஹர ஹர ஹர ஹர மஹாதேவ்
ஹர ஹர ஹர ஹர ஹர ஹர ஹர ஹர மஹாதேவ்
ஓம்
பைரவ ருத்ராய மஹா ருத்ராய கால ருத்ராய கல்பாந்த ருத்ராய வீர ருத்ராய ருத்ர ருத்ராய கோர ருத்ராய அகோர ருத்ராய மார்த்தாண்ட ருத்ராய அண்ட ருத்ராய ப்ரஹ்மாண்ட ருத்ராய சண்ட ருத்ராய ப்ரசண்ட ருத்ராய தண்ட ருத்ராய சூர ருத்ராய வீர ருத்ராய பவ ருத்ராய பீம ருத்ராய அதல ருத்ராய விதல ருத்ராய சுதல ருத்ராய மஹாதல ருத்ராய ரஸாதல ருத்ராய தலாதல ருத்ராய பாதல ருத்ராய நமோ நமஹ
ஓம் சிவோஹாம் ஓம் சிவோஹம் ருத்ர நாமம் பஜேஹம் பஜேஹம்
ஓம்-அஹம்(நான்)சிவன்,ஓம்-அஹம்(நான்) சிவன்;ருத்ர நாமத்தை ஜபிக்கிறேன்

வீர பத்ராய அக்னி நேத்ராய கோர சம்ஹாரகா
வீர பத்ரனே;அக்னி நேத்ரனே(கண்களில் நெருப்பைத் தெரிப்பவனே);கோர சம்ஹாரனே(கோரமாக அழிப்பவனே)

சகல லோகாய சர்வ பூதாய சத்ய சாக்ஷாத்கரா
சகல லோகாமானவனே;சர்வ பூதங்களானவனே;சத்தியத்தின் உருவமே

சம்போ சம்போ சங்கரா
சாம்பு - சிவனின் ஒரு பெயர்;சங்கரா-சம்+கரா(சம்-நன்மை;கரா-செய்பவன்)
சிவனே சிவனே நன்மை செய்பவன் என்று பொருள் கொள்க

ஓம் சிவோஹாம் ஓம் சிவோஹம் ருத்ர நாமம் பஜேஹம் பஜேஹம்

ஹர ஹர ஹர ஹர ஹர ஹர ஹர ஹர மஹாதேவ
ஹர ஹர ஹர ஹர ஹர ஹர ஹர ஹர மஹாதேவ

ருத்ர மந்திரங்கள்

அண்ட ப்ரமாண்ட கோடி அகில பரிபாலனா
ப்ரமாண்டமான கோடி அண்டங்களையும் அகிலம் அனைத்தையும் ஆள்பவனே

பூரணா ஜகத் காரணா சத்ய தேவ தேவப் ப்ரியா
முழுமையானவனே;இந்த ஜகத்தை தோற்றுவித்தவனே;சத்திய தேவர்களின் ப்ரியமானவனே

வேத வேதார்த்த சாரா யஞ்ன யஞ்னோமயா
வேதங்களின் சாரமே;அடைக்கலத்திற்கு இருப்பிடமே

நிஷ்சலா துஷ்ட நிக்ரஹா சப்த லோக சம்ரக்ஷனா
அசைக்க முடியாதவனே;துஷ்டர்களை அழிப்பவனே;அனைத்து உலகங்களையும் காப்பவனே

சோம சூர்ய அக்னி லோச்சனா ஸ்வேத ரிஷப வாகனா
சூரியன்,நிலா,அக்னி என முக்கண்களை உடையவனே;ரிஷப வாகனனே

சூல பானி புஜங்க பூஷனா திரிபுர நாஷ நர்த்தனா
சூலமும் நாகமும் கொண்டவனே;மூன்று கோட்டைகளைக் கொண்ட அரக்கர்களை அழித்து நடணம் புரிந்தவனே

யோமகேச மஹாசேன ஜனகா பஞ்ச வக்ர பரசு ஹஸ்த நமஹா
வானத்தை(நாம் கண்களால் காணும் வானம் அல்ல.Space) கேசமாக,மஹா சேனையின்,புலன்களின் தலைவனாக விளங்குபவனே.ஐந்து முகங்களும்,பரசு ஆயுதத்தையும் கொண்டவனே....வணங்குகிறேன்

ஓம் சிவோஹாம் ஓம் சிவோஹம் ருத்ர நாமம் பஜேஹம் பஜேஹம்

காலத் த்ரிகால நேத்ர த்ரிநேத்ர சூல த்ரிசூல தாத்ரம்
முககாலத்தையும் அறிந்தவனே;மூன்று கண்கள் கொண்டவனே;மூன்று முனைகள் உடைய சூலத்தை கொண்டவனே

சத்ய ப்ரபாவ திவ்யப் பிரகாச மந்த்ர ஸ்வரூப மாத்ரம்
உண்மையின் வடிவமே;மாசற்ற ஒளியானவனே;மந்திரங்களின் ஸ்வரூபமே

நிஷ்ப்ர பஞ்சாதி நிஷ்க லங்கோஹம் நிஜ பூர்ண போத ஹம் ஹம்
கூட்டல்,கழித்தல் என குறைவுக்கும்,மாற்றத்திற்கும் அப்பாற்பட்டவனே;அசுத்ததிற்கு அப்பாற்பட்டவனே;பூரணமாய் நிறைந்திருப்பவனே

கத்ய காத்மாகம் நித்ய ப்ரம்ஹோகம் ஸ்வப்ன காசோகம் ஹம் ஹம்
சரண் அடைய வேண்டிய கடவுளே;நித்தியமான ப்ரம்ஹனே;கனவுகளில் நிறைந்திருப்பவனே

சச்சித் ப்ரமானம் ஓம் ஓம் மூல ப்ரமேக்யம் ஓம் ஓம்
உடலின் உண்மையே;அறிவின் பொருளே

அயம் ப்ரமாஸ்மி ஓம் ஓம் அஹம் ப்ரமாஸ்மி ஓம் ஓம்
ஆன்மா ப்ரம்ஹன்;நான் ப்ரம்ஹன்

கண கண கண கண கண கண கண கண சஹஸ்ர கந்த சப்த விஹரதி
ஆயிரம் மணிகளின் ஒலியில் இருப்பவனே

டம டம டம டம டம டம டம டம சிவ தமருக நாத விஹரதி
உடுக்கைகளின் நாத ஒலியில் விளங்குபவனே

ஓம் சிவோஹாம் ஓம் சிவோஹம் ருத்ர நாமம் பஜேஹம் பஜேஹம்

Saturday, March 14, 2009

மரணமே நின்னை காதல் கொள்வேன்


“மரணம்” - இந்த வார்த்தை எந்த நிலையில் இருக்கும் மனிதனையும் ஒரு வினாடியேனும் நிலை பிறழ செய்யும்.அதன் ஆளுமை மனித அறிவிக்கு அகப்படாமல் அவனை நகையாடித் திரியும் தன்மையைக் கொண்டது.பூமிக்கு அப்பாலும் தன் அறிவினை செலுத்தி அண்டங்களின் புதிர்களை எதிர்த்து நிற்கும் மனிதனின் ஒரே எஜமானன் மரணம் மட்டுமே.ஒரு சிறு பிள்ளையின் கையில் இருக்கும் விளையாட்டு பொம்மையை ஒத்தே மனிதன் மரணத்தின் பிடியில் இருக்கிறான்.மரணம் எனும் அந்த குழந்தை,மனிதன் எனும் இந்த பொம்மையை வைத்து சலிக்கும் வரை விளையாடி விட்ட பின் வீசி எறிந்து உடைக்கின்றது.
ஆனாலும் மரணத்தைப் பற்றிய புரிதலில் மனிதன் சிறு குழந்தையின் நிலையில் தான் இருக்கிறான்.மரணத்தின் ஆளுமையை அவன் உணரும் தருணங்கள் மிக குறைவே.சமூகம் என்னும் மனிதக் கடலில் ஒரு துளியாக விளங்கும் ஒவ்வொரு மனிதனும் தனிப்பட்ட முறையில் தன் நெருங்கிய,அயல் உறவுகளும்,தான் பழகிய மனிதர்களும்,அண்டை வீட்டினரும் என்று வகைப்பட்ட மனித உயிர்கள் இறக்கும் போது அதன் ஆளுமையை புரிந்து வியக்கிறான்.புரிந்து கொள்ள முயல்கிறான்.பீதி அடைந்து வாழ்க்கையின் நிலையற்ற தன்மையை உணர்கிறான்.ஆனால் இந்த உணர்வு அந்த மரண நிகழ்வின் போதும் அதன் பிறகு அந்த மரணத்தின் நிமித்தமாக செய்யும் காரியங்களின் போதும் மட்டுமே மனிதனிடம் தங்குகிறது.பிறகு வாழ்வின் நிலையற்ற தன்மையை மறந்து தனக்காக,புலன்களால் செலுத்தப்பட்டு கீழ்நிலை இன்பத்திலே நிலை கொள்கிறான்.
தன் வாழ்வின் முழு அதிகாரமும் தன்னிடம் இல்லை என்பதை மறந்து வாழும் வாழ்க்கையே சராசரி மனிதனின் வாழ்க்கையாக அமைந்து விடுகிறது.கனவுகளும் அதன் பயன்களும்,புலன்களின் இன்பங்களுமே அந்த வாழ்க்கையின் அம்சங்களாக முந்தி நிற்கின்றன.தான் மரணத்தை நோக்கிப் பயனிக்கிறோம் என்பது ஒரு மரண நிகழ்வின் போது மட்டுமே அவன் மனதில் வந்து மறைகிறது.அவன் வாழ்வின் எச்சங்களாக எஞ்சி நிற்பவை காமம்,அச்சம்,குரோதம்,பொறாமை.அவன் வாழ்வு முழுதும் தனக்காக தன் ஆசைகளின் விளைவுகளையே முன்னிறுத்தி ஓடுகிறான்.
தன் வட்டத்துக்குள்ளேயே வாழ விரும்பும்,தன் ஆசைகளையே தீர்த்துக் கொள்ள வாழும் வாழ்க்கை மரணத்தோடு பழகும் போது,அதனோடு அந்நியோன்யம் கொள்ளும் போது,அதனையே நினைத்து வாழும் போது விலகிச் சென்று விடும்.மரணத்தின் நித்தியத்தையும்,அதன் ஆளுமையையும் புரிந்து கொள்ளும் போது மட்டுமே இந்த சமூகத்தின் பிரச்சனைகள் தீரும்.சூன்யத்தில் நிலைக்கும் இன்பத்தை மனிதன் உண்ர்ந்து வாழ வேண்டும்.மரணத்தோடு காதல் கொண்டு அது தரும் சுகத்தில் நிலைக்க முயலும் போது,மனித வாழ்க்கை ஒரு புதிய பரிமாணம் கொள்ளும்.மரணமே..நீ வாழ்க!!!

Saturday, March 7, 2009

State of Being Woman

Today is March 8 and celebrated as International Women's Day around the World.I whole heartedly wish every women in this world on this day.The humankind evolved from woman and Lucy called as the mother of man is the serving proof for this fact.And the Gods who takes on the process of evolution,preservation and dissolution(Brahma,Vishnu & Shiva)are indeed controlled by Shakthi-The belief is that Shakthi is the mother of Gods and hence called as Adhi Sakthi. Incidentally Shakthi in English is ENERGY which prevails everywhere and forms the base for
the whole actions in the cosmos and inseperable constituent of everything.Einstein,with his famous equation,declared the importance of energy to this whole world.In this context,Shakthi-Energy,assigned to the woman form,indicates the importance and supremity of women.They are the one to be celebrated.They are the one to be respected.In every man's life women occupies important spaces in different forms.
Despite all these qualities the social rights they possess are still not to the extent they desrve.For centuries,they are stopped from enjoying their rights and treated as only objects giving pleasure to men.They are treated a step down from Men.It is always women are targeted whenever someone talks about cultural degradation.Recent Bangalore Pub attacks are one of such incidents.For centuries they are stopped from enjoying their rights and domestic voilence,sexual harrasments are more on them.
Let us together change these social and domestic inequalities and give them all their rights they deserve.Let us celebrate them.Let us respect them.Let us give them equal rights in this society and Let them come out of their unreasonable boundaries to explore.Wish them all the best.
"மாதர் தம்மை இழிவு செய்யும் மடமையை கொளுத்துவோம்"

Friday, March 6, 2009

Desire or Destiny?


I have just watched this movie "SAMSARA" and have been thinking about this for the past couple of days..What controls my life?Desire or Destiny?If desire is what controls and decides my life then I presume that FREE WILL exists.But does it really exist?Can I do or get what I want?If yes,then destiny fails unless the destiny itself gives it to me.Otherwise,no place for destiny and no one than myself has control on my life.But apparently this seems to be false.There is something eternal which decides what I get and what I dont.Isn't it Destiny?

It looks to be so simple to conclude that Destiny is what controls my life.But a subtle view may raise many questions.To put it simple,if I intend to become an Astronomer and study for it hardly but ends up with no opportunities and so change my career owing to circumstances and become a successfull lecturer.May be at my old age,when I know I am going to die,I should convince myself that my destiny is to die as a lecturer.But what would have happened if I never gave up my desire to become an astronomer and strived for it.Probabilities are,I would have became an astronomer or never became so and died as an ordinary man(not becoming a lecturer).My life would have been totally different and here it seems desires has a significant control over destiny.And to an extent,desire decides destiny.

Simultaneously I can argue like this too.My desire to give up becoming an astronomer and become a lecturer is itself my Destiny.In simple,that I should give up my desire and pursuea different career is itself the Destiny.In this sense,Destiny clearly takes entire control over desire.
Destiny being eternal is really hard to interpret the absolute meaning of this term.Since desire arises inside me,from my mind it becomes easier for me to percieve it.And hence I am trying to conclude that Destiny has control over Desire.

Friday, February 20, 2009

Tabula Rasa

You have this repulsive personality in you.
Most of the time, you are a well-behaved gentleman, but when the monstrous personality takes over, it commits the most reprehensible, inhuman acts. Eventually when the fiend is subdued, you try desperately for redemption though you know there is none. That does not stop you from trying. You apologise, you pray, you recompense in many outlandish ways. But the sheer cruelty of the acts leaves you with little absolution. Before you can contend with one phase of your past, a slew of new acts, worse and more unrepentant than before, accumulate in your account. Dealing with the continuing accretion to this mountain of sin, you realise, is becoming frustrating Sisyphean labour. You accept then that no atonement is possible for the past.
You now want to at least prevent the villain from destroying your future. You try hard to reform or cure. And you fail. One part of you starts to chase this other repulsive part out of your body.
Let’s call it the Dr Jekyll vs. Mr Hyde battle.
Your repulsion is strong enough, and your remorse so haunting, that Dr. Jekyll triumphs after a long battle. The fight is ugly. During the trial of strength, you are tortured. You alternate between Dr. Jekyll and Mr. Hyde. The latter’s acts hurt the people closest to you, perpetrate the most outrageous acts of injustice on the unsuspecting watchers. They cluck their tongues in sympathy. “Poor chap, has turned schizophrenic.” The coarser of them say, “Mad. Lunatic. Unstable.”
As we have been taught about every battle of the good vs. the evil, here too, although the evil seems to win, it is the good which gathers strength, a little by little at the end of every skirmish, until it has corralled enough for the final war. During Armageddon, in one fell swoop, Dr. Jekyll succeeds in driving Mr. Hyde out. The evil doppelganger bolts, but he is smart. He makes away with the complete history, memory and identity of you. He’s gone, it’s a relief. He’s taken every shred of yours. Good riddance, you feel, since you were not proud of even one possession. This is what you wanted. To cleanly erase your past. To be rid of its burden.
But you are now an empty Dr. Jekyll. Your body is a grown man’s. But your mind is a baby’s. You have no memories. You have no identity to call your own. You cannot relate to your surroundings. The psychiatrists come and declare, “It’s dissociation. He has dissociated from himself.”
This is where the trouble starts.
What should you do with a baby to ensure it survives? You teach it, assuming nothing. You let it learn and acknowledge its learning.
That’s not what they do. With a grown man’s body, a thick ten days’ stubble, it’s hard for them to imagine you are a baby.
They don’t teach you. They start medicating you.
They try speaking to you in loud tones, in soft tones, appealing, intimidating, pleading. You are only a few days old in this world. You don’t understand anything. You give them back a blank look.
Your mother is upset.
“What is wrong?” She cannot complete the question without sobbing.
“This is not uncommon with dissociation. He has perhaps gone into a deep depression.”
“What should you be doing?”
“Don’t worry, elderly lady, we’ll prescribe some medicines. He should come out of it soon.” They turn to the ward boy who is attending on you. “These tablets. Antidepressants.”
The medicine creates a piercing discomfort in you. You don’t know enough to know it’s discomfort. So you cry.
They try to make you walk. You wobble.
“Motor conditions can be affected with depression. Sometimes there’s dizziness, vertigo.”
As your mother watches with concern, they add to the list of drugs.
When Mr. Hyde lived in you, your mother hated you. She was embarrassed and mortified by your misdeeds.
“I don’t care if he goes back to his old ways. This is unbearable. Let him maim, insult and rob. I wouldn’t say a thing any longer.”
She doesn’t understand that Mr. Hyde is gone forever. With everything. The door by which he went is now sealed. New tissue has grown over the joints. That door cannot be prised open. Because it doesn’t even exist.
After a few weeks, you have now started smiling at your mother and the others who visit you.
The first familiar faces.
“Some improvement,” says the doctor.
You still don’t speak. Because you don’t know how to.
“I consulted some elders. They feel there would be improvement if we got him married,” your mother suggests tentatively.
“No, can’t think of anything like that now,” the doctor dismisses. And turns to you. “You want to get married? Huh? Do you?”
You give him your smile but say nothing.
“Looks like he likes the idea,” your mother tries.
“No. Not for some time,” says the doctor firmly.
The ward boy is of a cheerful disposition. He chats with you endlessly whether you respond or not. You stare at him. He is smoking surreptitiously. It has now become his routine to smoke a cigarette after feeding you breakfast, which you eat out of instinct. Though the powerful drugs make your eyelids heavy, you stare with curiosity at the smoking object between his fingers.
One day, he decides to teach you its name.
“Cigarette. Say, ciga-rette. Cig-a-rette.”
He does this every day.
For some days now, when the ward boy mindlessly chants the word, you have been experiencing a tickling sensation in your tongue.
You can take it no longer. You blurt out, “Cig-a-dette.” For most, it’s “Ma.” But for you, it’s “cig-a-dette.”
The ward boy is shocked.
“You spoke,” he says incredulously. And soon realises you have pronounced his misdeed.
“Don’t say it, don’t say it anymore. Say something else.”
To make you forget his crime, he teaches you another word. “Water.”
Everyday, after breakfast, he gives you a drink of water.
Soon you are saying “Water.”
You take the doctor by complete surprise when you say, “Cig-a-dette…Water.” You couldn’t take the tickling in your tongue any longer. You had to say it.
At first, the doctor doesn’t understand. “What?”
You repeat.
The ward boy is quaking. He is terrified you’d give him away. He is signalling at you with your eyes. You smile back.
Luckily for the ward boy, the doctor thinks differently. He asks your mother, “Before all this, was your son a smoker?”
“That too?” Your mother is alarmed. “I haven’t seen him smoking at all.”
You have never smoked.
“He seems to be asking for cigarette and water. Cigarette is against the rules. Boy, give him some water.”
You have just had a large drink of water. The ward boy knows what you mean. But he can’t defy the doctor’s orders. He feeds you some water which sits on top of water and pressures your kidney.
“Not bad. Some improvement. He wants cigarette and water,” the doctor says generally to the onlookers, including some students in training. Then he turns to your mother, “Madam, the medicines seem to be working.” He turns back to the onlookers and mutters, “Anti-anxiety…SSRI…” The eager students furiously scrawl notes.
The ward boy, now knowing he is out of danger, teaches you “button.”
You recognise the buttons on his shirt. You say “button” for every button you can see on his shirt.
Soon you learn to recognise buttons everywhere.
When the doctor and the students march in, you say “button” for every button you can see on their shirts.
“Button? Interesting,” says the doctor.
“Cig-a-dette, wat-er,” you offer since your tongue tickles.
“Students,” the doctor says, “Cigarette, button and water. What do you make of it?”
The students venture tentative explanations.
“Remember Freud’s theory of dislocation? Manifest objects? I would like you to construct a hypothesis of this victim’s complex treating cigarette, button and water as manifest objects.”
The ward boy is now convinced about his understanding of you, but baulks at approaching the doctor. What if the doctor calls it impertinence?
However, he can no longer control his curiosity. “Doctor,” he calls out hesitantly.
The doctor stops in his track. He is not accustomed to being called by the ward boy. “Yes?”
“Doctor, what is wrong with this patient?”
The doctor gives him a disdainful look. “You’ll never understand.”
“I’ll try,” says the ward boy with sincerity.
“No, no. You won’t understand. It’s all very complex.”
“Doctor, somehow I get the feeling, the patient’s like a baby. He just needs to be taught everything. From the beginning.”
“No, no. He needs complex medicines. It’s all difficult for you to understand…”
“Doctor, forgive me, but I think he would become a lot better if he got started on kindergarten lessons instead.”
“Don’t make me laugh. The man’s very learned. Just in case you haven’t noticed, his name is Doctor Jekyll.”


Author : G.B.Prabhat in Business Line